บทที่ ๑๘ ดร.กริบหนึ่ง

ตอนดึกสงัดของคืนวันโกน แม่ชีแดงนอนกระสับกระส่ายอยู่ในมุ้งรู้สึกหายใจขัดๆ เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่หน้าอก คิดจะปลุกเพื่อนชีที่นอนอยู่ในมุ้งข้างๆ มาช่วยก็ไม่รู้ว่าพวกเค้าจะช่วยอะไรได้ ดีไม่ดีก็จะพากันบ่นให้ลำคาญหูอีก ถ้าจะต้องถึงกับตายก็จะขอตายคนเดียวเงียบๆ ดีกว่า
ดังนี้ จึงทนนอนสู้อยู่กับทุกขเวทนาอยู่เพียงลำพัง ในความรู้สึกที่แสนจะอึดอัดขัดข้องนั้น แม่ชีวัย ๕๐ เศษพยายามนึกถึงคำสอนของสมภารที่ท่านสอนให้กำหนดลมหายใจ โดยบริกรรมว่าพองหนอ ยุบหนอ แต่เพราะมิได้ใส่ใจฝึกฝน จึงทำไม่ได้ นางไม่รู้แม้กระทั่งพองหายใจเข้า หรือว่ายุบหายใจเข้า ใครๆ ที่มาอยู่วัดนี้ก็เพื่อจะมาเรียนวิปัสสนากรรมฐานแต่นางกลับมานั่งๆ นอนๆ ไปวันนึง วันนึงแล้วที่ร้ายไปกว่านั้นคือเป็นคนเห็นแก่กิน กินพร่ำเพลื่อโดยไม่เลือกกลางวัน กลางคืนเป็นเหตุให้ไม่สามารถรัษาศีล ๘ ทุกข้อได้ครบ พึ่งจะรู้ตัวว่าได้ดำเนินชีวิตผิดพลาด ตั้งอยู่ในความประมาทมาตลอด ครั้นจะกลับเนื้อกลับตัวก็สายเกินแก้..............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม