บทที่ ๑๖ เด็กฝาแฝด

ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานเป็นเวลา ๒ ชั่วโมงแล้ว เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงจึงออกบิณฑบาตรตามปกติ โดยมีเด็กชายสัมฤทธิ์เดินหิ้วปิ่นโตเดินตามมา ๒ ปีแล้วที่ท่านไม่ได้พายเรือไปโปรดสัตว์ทั้งนี้เพราะพวกชาวบ้านได้ช่วยกันทำถนนเข้าทางหลังวัด พอมีถนนผู้คนจึงหันมาใช้รถมากกว่าเรือ หลังวัดยังกลายเป็นทางเข้าออกแทนหน้าวัด ครั้นนานเข้าคนก็เลยเรียกหน้าวัดเป็นหลังวัด หลังวัดก็เลยกลายเป็นหน้าวัดไปโดยปริยาย เมื่อภิกษุวัย ๓๐ เศษเดินออกประตูวัดมาก็ได้ยินเสียงร้องอุแว้ อุแว้ดังอยู่ใกล้ๆ ท่านกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสียงและเห็นเบาะเก่าๆ ใบนึงวางอยู่ข้างทางเดิน ในเบาะมีทารกแรกเกิด ๒ คน ถูกห่อด้วยผ้าขนหนูทั้งตัว เปิดเฉพาะใบหน้าน้อยๆ ไว้หายใจ ท่านนั่งลงแล้วคลี่ผ้าที่ห่อทารกออก จึงรู้ว่าเป็นเพศชาย

"สงสัยคนเอาลูกมาทิ้งนะหลวงน้า" เด็กชายสัมฤทธิ์ซึ่งเดินมาทันพอดี ออกความเห็น

"ข้าก็ว่าอย่างนั้น ฝาแฝดเสียด้วย"

"ใครนะใจร้าย เอาลูกมาทิ้งได้ลงคอ โถน่าสงสาร" เด็กชายพูดนึกรักเจ้าฝาแฝดขึ้นมาเดี๋ยวนั้น

"เอ็งว่าข้าควรจะทำยังไงดี" ท่านถามอยากรู้ว่าเด็กชายคิดอย่างไร

"ต้องเอาไปแม่ชีเลี้ยง หลวงน้าเป็นผู้ชายไม่มีนมให้มันกิน" เป็นความคิดของเด็กชายอายุ ๙ ขวบ

"จะดีเหรอเกิดใครไม่รู้เค้าจะหาว่าชีมีลูกกับพระ" ท่านถูกความยุ่งยากที่จะตามมา............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม