บทที่ ๑๕ เด็กชายสัมฤทธิ์

เช้าวันนึงขณะที่สมภารวัดป่ามะม่วงกำลังสอบอารมณ์ให้กับญาติโยมอยู่บนศาลาการเปรียณ ภิกษุรูปหนึ่งก็นำเด็กชายวัย ๙ ขวบเข้ามาหา กราบหลวงน้าสิไอ้หนูฝากเนื้อฝากตัวกับท่านไว้ ภิกษุวัย ๔๐ บอกเด็กชายที่มาด้วย แล้วตัวท่านก็ก้มลงกราบเบญจางคประดิษฐ์ ๓ ครั้ง

"อ้าวหลวงพี่ตุหรอกรึ มาอย่างไรล่ะนี่" พระเจริญทักทายพร้อมกับยกมือประนมในลักษณะรับไห้ว พระตุเคยบวชอยู่ที่วัดพรหมบุรีแต่ได้ลาสิกขาออกไปแต่งงานและไม่ได้พบกับท่านอีก

"หลวงพี่กลับมาบวชตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" ผู้อ่อนวัยกว่าถามอีก

"ซัก ๒ ปีหลังจากที่ท่านย้ายมาอยู่ที่วัดนี้ บวชแล้วเค้าก็ให้ผมไปอยู่ที่วัดกลางทุ่ง จังหวัดลพบุรีโน่น คือว่าแม่ไอ้หนูเกิดคลอดลูกตาย ผมเลยเป็นหม้าย ตอนแรกก็คิดว่าจะเเต่งงานใหม่แต่มานึกๆ ดูก็ขี้เกียจเลี้ยงลูกเห็นท่าจะต้องบวช จึงพาไอ้หนูไปอยู่กับยายเค้า บังเอิญยายไอ้หนูก็มาตายเสียอีก ครั้นผมจะเอามาอยู่ด้วยที่วักกลางทุ่ง มันก็จะไม่ได้เรียนหนังสือ เลยนึกถึงท่าน ถ้าอย่างไรผมก็ฝากไอ้หนูไว้ได้เรียนที่วัดป่ามะม่วงด้วย กรุณาอย่าปฏิเสธเลยน่ะครับ" ผู้สูงวัยถือโอกาสมัดมือชก

"เอาเถอะผมจะช่วยสงเคราะห์ หลวงพี่อย่าได้ห่วงไปเลย ดีเหมือนกันจะได้เอาไว้เป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิ พวกเณรพากันสึกไปหมด ผมเลยไม่มีคนรับใช้ใกล้ชิด อยู่กับหลวงน้านะหนูน่ะ" ท่านบอกเด็กชายผิวคล้ำ แขนขายาวเก้งก้างเหมือนท่านสมัยที่ยังเป็นเด็ก

"ครับ" เด็กชายตอบ

"ชื่ออะไรล่ะ อายุกี่ขวบ"

"ชื่อสัมฤทธิ์ อายุ ๙ ขวบครับ" เด็กชายตอบอีก

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม