บทที่ ๑๓ แม่กาหลง

แม่ชีเจียนมาอยู่วัดป่ามะม่วงแล้วก็ได้รับหน้าที่มอบหมายจากสมภารให้รับหน้าที่หุงหาอาหารเลี้ยงญาติโยมที่มาเข้ากรรมฐาน สามเณรจ่อยได้ลาสิกขาไปก่อนหน้านั้นเพียง ๓ วัน จึงไม่รู้จักแม่ชีเจียน วันรุ่งขึ้นก็มีสตรีวัย ๗๐ มาที่วัดป่ามะม่วงและบอกสมภารว่าจะมาขอบวชชีอยู่ที่นี่

"โยมมาจากไหนล่ะ ชื่ออะไร" พระเจริญถาม

"ฉันแม่ชีเขียวไงล่ะ ท่านจำไม่ได้รึ" นางบอกเหมือนคุ้นเคยกันมาก่อน

"แม่ชีเขียวไหน ยังไม่ทันบวชไหนเรียกตัวเองว่าแม่ชีล่ะ"

"ฉันเคยบวชชีอยู่ที่วัดคลองมะขามเฒ่าไงจ๊ะ ที่ท่านเคยไปเรียนวิชากับอาจารย์เชย ลูกศิษย์หลวงพ่อสุข ตอนนั้นฉันมีหน้าที่ทำอาหารถวายพระเณรในวัดเวลาที่ท่านบิณฑบาตรไม่ได้"

คำบอกเล่าของนางเขียวทำให้พระเจริญนึกออก จึงว่า "อ่อจำได้แล้ว อาตมายังได้อาศัยข้าวโยมฉัน ต้องขอโทษด้วยอย่าหาว่าเนรคุณเลย แล้วทำไมถึงได้สึกเสียล่ะ" เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงถาม

"พอดีตอนนั้นลูกสาวฉันเค้ามีลูกอ่อน แล้วไม่มีใครจะช่วยเลี้ยงเลยมาอ้อนวอนให้ฉันสึกออกไปช่วยเลี้ยงลูก พอลูกเค้าโตเค้าก็มาบอกว่าแม่จะบวชอีกก็ได้ บังเอิญฉันก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกับลูกเขย เลยคิดว่าบวชดีกว่า"

"ทำไมถึงไม่ไปบวชที่วัดคลองมะขามเฒ่าล่ะ แล้วคิดยังไงถึงได้มาที่นี่"

"ฉันได้ข่าวว่าที่นี่สอนวิปัสสนา ฉันสนใจอยากจะเรียนก็ยังไม่รู้ว่าจะแก่เกินเรียนหรือเปล่า พูดแล้วจะหาว่าคุย ฉันยังแข็งแรงน่ะ ความจำก็ดีไม่หลงลืมเลอะเรือนแต่ประการใด" นางรีบบอกคุณสมบัติด้วยเกรงพระเจริญจะไม่อนุญาติให้บวช...............

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม