บทที่ ๑๒ ถูกฟ้าผ่าอีกครั้ง

ก่อนเข้าพรรษาในปีถัดมาสมภารวัดป่ามะม่วงก็ถูกฟ้าผ่าอีกครั้ง กรรมที่เคยสาบานไว้กับโยมยายยังให้ผลไม่หมดนั่นเอง ฟ้าผ่าคราวนี้ทำให้ท่านหูหนวกไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆ ไม่ว่าจะดังแค่ไหนก็หาได้ยินไม่ ญาติโยมตกลงกันว่าจะนำท่านไปรัษายังโรงพยาบาลในบางกอก เพราะมีเครื่งไม้เครื่องมือที่ทันสมัยกว่าโรงพยาบาลต่างจังหวัด เมื่อทุกคนตกลงดังนี้แล้ว จึงกราบเรียนให้ท่านทราบโดยเขียนเป็นหนังสือถวายให้อ่าน

"อาตมาไม่ไปหรอกโยม เรื่องของเวรกรรมไม่มีหมอที่ไหนรักษาได้จริงอยู่โรคบางอย่าง หมอเค้าสามารถรักษาให้หายได้ แต่โรคที่อาตมาเป็นเค้าเรียกว่าโรคเวรโรคกรรม คือเกิดจากเวรที่ทำกรรมที่ก่อไม่มีมดหมอที่ไหนจะทำให้ได้ ต้องรอให้มันหายเอง ไม่เป็นไรหรอกอีก ๖ เดือนก็หาย" ท่านอธิบายให้ญาติโยมฟัง ก็ยังดีที่ท่านยังพูดจาได้ปกติ เพียงแต่ปราสาทหูรับเสียงไม่ได้เท่านั้น ช่วงที่หูใช้กาลไม่ได้ท่านยังออกบิณฑบาตรตามปกติ โดยสามเณรจ่อยทำหน้าที่พายเรือให้เช่นเคย เมื่อญาติโยมที่มาใส่บาตรพูดจาทักทาย ท่านก็เพียงแต่ยิ้มๆ และหากจำเป็นต้องตอบ สามเณรจ่อยก็ทำหน้าที่แทน................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม