บทที่ ๑๐ พระวิญญา

ภาพของหลวงพ่อสดหรือพระมงคลเทพมุณีตามที่ท่านบอกให้ทราบหายไปจากนิมิตรแล้ว สมภารวัดป่ามะม่วงจึงกลับมากำหนดที่พองยุบ ท่านกำหนดพองหนอยุบหนออย่างมีสติต่อเนื่องตลอดเวลา ครบ ๒ ชั่วโมงแล้วจึงแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ ครั้นแผ่เมตตาเสร็จจึงอุทิศส่วนกุศลเป็นลับดับสุดท้าย บุคคลที่ท่านอุทิศส่วนกุศลให้เป็นพิเศษในเช้าวันนี้คือ พระมงคลเทพมุณี ซึ่งเป็นสมณะศักดิ์ที่ได้รับเป็นครั้งสุดท้ายของหลวงพ่อสด ว่าที่จริงแล้วเรื่องสมณะศักดิ์เป็นเรื่องทางโลก เป็นสิ่งสมมุติ ภิกษุผู้เข้าถึงธรรมจึงไม่ยินดี ยินร้ายกับสิ่งนี้แต่นั้นก็มีประโยชน์ในการอบรมสั่งสอน เพราะลูกศิษย์ส่วนใหญ่ยังติดค้องในสิ่งสมมุติ คือยังหวั่นไหวดีใจเสียใจเมื่อต้องประสบกับโลกธรรม ๘ การที่อาจารย์ของตนได้สมณะศักดิ์ซึ่งก็คือยศในสายตาของคฤหัส ความเลื่อมใสศรัทธาก็เพิ่มพูนเพิ่มมากขึ้น ทำให้ท่านได้มีโอกาสได้เผยแผ่พระธรรมคำสอนได้กว้างไกลออกไป ก่อนออกบิณฑบาตรโปรดสัตว์ พระเจริญได้จดบันทึกเหตุการณ์ที่ท่านได้ประสบตอนใกล้รุ่ง ท่านรู้สึกยินดีที่หลวงพ่อสดได้สืบต่องานด้านการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม