บทที่ ๖ พิกุลเทพสถิต

ครั้นสมภารวัดป่ามะม่วงรับใส่สร้อยทองคำของสตรีผู้นั้นครบ ๓ วัน เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ท่านกำลังฉันอาหารเช้าอญุ่ที่กุฏิชั้นล่าง สาวรุ่นๆ ๒ คนก็เข้ามายังกุฏิ สามเณรเฉลียวกำลังรอรับใช้ท่านอยู่ห่างๆ เห็นสองสาวก็ถึงกับตาเป็นประกายวาววับ

"เชิญนั่งก่อนจ๊ะ ท่านสมภารกำลังฉันเช้าอยู่ เอแตาว่าโยมมาหาใคร อาตมาหรือว่าท่านสมภาร" สามเณรหนุ่มสำคัญตนผิด

"เรา ๒ คนจะมาหาท่านสมภารวัดป่ามะม่วงจ๊ะ" ๑ ใน ๒ สาวตอบ

"โยมมาจากไหนจ๊ะ มีธุระอะไรกับสมภารรึเปล่า"

"มาจากปากน้ำโพธิ์ค่ะ มีธุระกับท่านสมภาร ธุระสำคัญ"

"มีอะไรรึหนู" พระเจริญรวบช้อนและส้อมทั้งที่พึ่งฉันไปแค่ ๓ คำ ท่านไม่อยากให้ใครมารอขณะที่กำลังฉัน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วจึงบอกให้สามเณรขึ้นมาเก็บสำรับ

"คือหนูกับน้องสาวมาจากปากน้ำโพธิ์ค่ะ เทวดาไปเข้าฝันบอกว่าสมภารวัดป่ามะม่วงมีของขวัญจะให้ ให้มารับวันนี้"

พระเจริญไม่รู้สึกแปลกใจ เพราะท่านรู้ล่วงหน้ามาก่อนแล้ว "เทวดามายุ่งอะไรกับมนุษย์ล่ะ เป็นเวดาก็น่าจะอยู่ส่วเทวดาสิ" ท่านตั้งใจว่ารู้ว่าผู้ถูกว่าจะต้องได้ยิน

"หนูก็ไม่ทราบค่ะ เทวดาเค้าบอกต้องมาให้ได้"

"เค้าบอกรึปล่าวว่าของขวัญนั้นเป็นอะไร" ท่านถามเพื่อต้องการทดสอบ

"ไม่รู้ค่ะเค้าบอกว่ามีคนมาถวายเมื่อ ๓ วันก่อน หนูก็ไม่รู้ว่ามีคนเอาของมาถวายท่านสมภารรึเปล่าแล้วท่านจะให้หนูกับน้องมั๊ย ถ้าไม่ให้เราก็จะพากันกลับค่ะ" คนเป็นพี่สาวพูด

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม