บทที่ ๕ แม่ชีก้อนทอง

"แม่ชีเทวดาหน้าตาเป็นอย่างไร เหมือนมนุษย์เดินดินอย่างเราๆ มั๊ย" คำถามของสมภารช่างถูกใจญาติโยมเสียนัก

"ไม่เหมือนจ๊ะ เค้างามกว่ามนุษย์อีก ใส่ชฎา มีสร้อยสังวาร เครื่องทรงของเค้าล้วนประดับด้วยเพชร นิล จินดา ช่างงามเหลือล้น"

"ก็เหมือนลิเกนะสิ" พระเจริญนึกไปถึงพระเอกลิเก

"จ๊ะ จะว่าเหมือนลิเกก็ได้ แต่เทวดางามกว่าลิเกมากจ๊ะ ผิดพรรณผ่องใสงามไม่มีที่ติ" แม่ชีตอบเพราะจำได้ติดตา

"แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าทำไมถึงให้แม่ชีย้ายมาอยู่ที่วัดป่ามะม่วง"

"บอกจ๊ะ เทวดาบอกว่าสมภารวัดป่ามะม่วงท่านเก่งทางสอนวิปัสสนากรรมฐาน ฉันจะได้มาเรียนกรรมฐานกับสมภารแล้วก็จะได้เรียนสวดมนต์จากเทวดา เทวดาบอกจะสอนฉันสวดมนต์" แม่ชีวัย ๘๐ เศษกราบเรียนตามที่เทวดาบอกในฝัน

"แต่ที่วัดนี้ยังไม่มีสำนักชี มีกุฏิพระอยู่ ๓-๔หลัง แล้วอาตมาจะให้อยู่ตรงไหนดีล่ะ กลัวผีรึเปล่า"

"ไม่กลัวจ๊ะ"

"งั้นไปอยู่บนศาลาก็แล้วกัน บนนั้นมีห้องเก็บของว่างอยู่ห้องหนึ่ง ถ้าอยู่ได้ก็เชิญตามสบายแล้วนี่มากับใครล่ะ"

"ฉันมาคนเดียวจ๊ะ กะว่าจะมาขออนุญาติท่านก่อนแล้วพรุ่งนี้จะให้หลานช่วยขนข้าวของมาส่ง ต้องขอบพระคุณท่านสมภารที่เมตตาฉัน" พูดพรางก้มลงกราบ ๓ ครั้ง................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม