บทที่ ๔ ครูร้อยชั่ง

ครูร้อยชั่งมานั่งแถวหน้าแล้วก็กราบสมภารอีกครั้งหนึ่งพูดเสียงดังฟังชัดว่า "ดิฉันจะพาหลานชายมาจำพรรษาที่วัดนี้ค่ะ ท่านจะกรุณารับไว้ได้รึไม่ เค้ารือกันว่าสมภารวัดนี้เค้าเป็นพระนักพัฒนาดิฉันก็อยากจะให้หลานชายได้มาอยู่กับท่าน"

"แล้วจะบวชที่วัดไหนล่ะ" สมภารถามรู้สึกตะครั่นตะคลอร้อนๆ หนาวๆ กลัวครูร้อยชั่งจะจำท่านได้

"วัดกุดีทองค่ะบวชที่วัดนั้นแล้วมาจำพรรษาที่วัดนี้จะได้ให้มาเรียนกรรมฐานกับท่านด้วย เค้าเป็นหลานผู้ชายคนเดียวของตระกูลค่ะ เป็นลูกชายคนเดียวของน้องชายดิฉัน น้องชายของดิฉันก็เป็นลูกชายคนเดียวของคุณพ่อ คุณพ่อเป็นลูกชายคนเดียวของคุณปู่" ครูร้อยชั่งสาทะยาย

"แล้วคุณปู้ก็เป็นลูกชายคนเดียวของคุณทวดรึเปล่า" ท่านถามอย่างนึกสนุก

"มิทราบค่ะเพราะคุณปู่เสียตั้งแต่ดิฉันยังเป็นเด็ก ถ้ารู้มาก่อนว่าท่านสมภารอยากทราบดิฉันก็จะถามคุณพ่อให้" ครูวัย ๖๐ เศษตอบแบบประชดประชัน ใจหนึ่งก็คิดว่าเอ้เสียงอย่างนี้ หน้าตาอย่างนี้เราเคยเห็นที่ไหนหนอ

"ขอประทานโทษท่านสมภารชื่ออะไรค่ะ" หล่อนถามเพราะนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเคยเห็ฯพระรูปนี้ที่ไหนมาก่อน ยังไม่ทันที่สมภารจะตอบหล่อนก็โพร่งออกมาว่า "เจริญ จรุนรัตนใช่มั๊ย"

"ใช้แล้วจ๊ะโยมครูสบายดีรึ ปรดเกษียนมากี่ปีแล้ว" เห็นว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงอีกต่อไป พระหนุ่มจึงทักทายครูที่เคยสอนท่านมาและท่านก็เป็นเด็กซุกซนถึงขนาดเอาไม้แหย่ก้นครูเพียงเพราะต้องการให้ถูกไล่ออก..................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม