บทที่ ๓ ถูกฟ้าผ่า

หมดปัญหาเรื่องคนสมภารองค์ใหม่ก็เริ่มพัฒนาวัด พวกชาวบ้านที่อยากได้บุญต่างพากันมาช่วยคนละไม้คนละมือยกเว้นพวกผีการพนันซึ่งไม่สามารถเลิกเล่นได้ถึงจะไม่ไปเล่นในโบสถ์ก็ไปหาที่เล่นใหม่กันต่อไป นอกจากพวกชาวบ้านในตำบลบ้านแป้งซึ่งเป็ฯคนในท้องที่แล้ว ลูกศิษย์จากวัดพรหมบุรีก็ตามมาเป็นหัวเลี่ยวหัวเเรงในการพัฒนาวัดด้วยพวกเค้ารู้จักแบ่งเวลาวันโกนวันพระปฏิบัติกรรมฐาน วันธรรมดาช่วยสมภารพัฒนาวัดถึงฤดูทำนาก็ไปทำนา เพราะเป็นอาชีพที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ เมื่อเห็นคนบ้านอื่นตามมาเรียนกรรมฐานกับสมภาร คนพื้นบ้านก็พากันมาขอเรียนบ้าง นางโถและนางแต้มเป็นแม่ครัวหุงหาอาหารเลี้ยงผู้มาเข้าปฏิบัติครั้นพวกชาวบ้านเลื่อมใสศรัทธามากขึ้นก็ส่งลูกหลานที่อยู่ว่างๆ ให้มาช่วยทำครัว นางโถและนางแต้มจึงมีโอกาสได้เข้าปฏิบัติบ้าง วัดป่ามะม่วงมีต้นไม้ขึ้นรกรุงลัง โดยเฉพาะหลังวัดซึ่งเต็มไปด้วยต้นตาลขึ้นอยู่ไม่เป็นระเบียบ พระเจริญต้องจ้างคนมาตัดโค่นทิ้งแล้วเริ่มถมพื้นที่บริเวณที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ท่านนึกถึงโยมยายที่ให้หาบดินมาวัดถ้าชาวบ้านทำตามโยมยายกันทุกคน บรรดาหลุมและบ่อในวัดก็คงจะไม่มี ท่านก็จะไม่ต้องเสียเงินจ้าง.................

นารีผล
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม