บทที่ ๔๙ คาถาหายตัว

ลานจอดรถมีรถยนต์และรถบัสจอดอยู่นับร้อยคันที่กำลังแล่นทะยอยเข้ามาจอดก็หลายสิบคัน หลวงพ่อวัดดอนเมืองพูดกับท่านพระครูว่า "ในอนาคตคงต้องขยายลานจอดรถน่ะ"

"ครับต้องขยายอีกสองถึงสามเท่าตัว ก็อย่างกับที่ผมพูดไปเมื่อตะกี้ว่าผู้วิเศษองค์นี้เค้าจะประกาศตนเป็นศาสดาองค์ใหม่ หลังจากนั้นคนก็จะแห่กันมาจากทั่วโลก ไม่เฉพาะแต่คนเอเชียเท่านั้นคนทางยุโรปและอเมริกาก็จะมากันจนลานจอดรถไม่พอให้จอด" เจ้าอาวาสวัดป่ามะม่วงพูดเพราะรู้อนาคต

"แสดงว่าต่อไปคนจะขาดที่พึ่งกันมากขึ้น ผมอยากรู้ว่าเค้ามีดีอะไร ผู้คนถึงได้นับถือศรัทธามากมายขนาดนี้"

ท่านพระครูติงว่า "แต่คนที่มาก็ไม่ได้แปลว่าจะศรัทธาหมดทุกคนหรอกครับ ที่มาเพราะต้องการจะมาดูก็มีไม่น้อย เหมือนอย่างผมกับหลวงพ่อ"

พระมัคคุเทศก์ประกาศให้ผู้แสวงบุญลงมาตั้งแถวเพื่อจะเดินไปที่คนนับหมื่นกำลังนั่งรอภะคะวันออกมาให้เข้าเฝ้า หลวงพ่อวัดดอนเมืองกับท่านพระครูเดินไปพรางสนทนาไปพรางโดยพูดให้ได้ยินกัน ๒ คน "แล้วท่านพระครูคิดว่าคนที่มาในคณะของเราจะมีกี่คนที่ศรัทธาผู้วิเศษคนนี้เท่าที่ผมเห็นมีอยู่คนหนึ่งหละ คือโยมคนที่เคยบอกว่าเคยเป็นลูกสาวของท่านฤๅษีเสริฐในอดีตชาติ"

"มี ๓ คนครับแต่ไม่เป็นไรกลับไปโรงแรมผมจะบรรยายสรุปสัก ๓๐ นาที หลังจากทำวัตรเย็นแล้ว..............

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม