บทที่ ๔๘ ภะคะวัน

วันรุ่งขึ้นคณะผู้แสวงบุญได้บินไปยังเมืองที่ผู้วิเศษอยู่ โยมผู้หญิงพากันตื่นเต้นยินดีเพราะมีคนมาเล่าให้ฟังอยู่เนื่องๆ ว่าได้ไปกราบขอพรท่านมาแล้ว สตรีที่ในอดีตชาติเกิดเป็นลูกของพระฤๅษีเสริฐพูดขึ้นขณธลงจากสนามบินไปยังโรงแรมว่า "ทีนี้หละฉันจะได้มีเรื่องไปเล่าให้เพื่อนๆ ฟังบ้าง ฟังพวกเค้าคุยกับพระองค์ท่านมานานแล้ว"

"พระองค์ท่าน พระองค์ท่านไหนล่ะโยม" ท่านพระครูถาม

"ก็องค์ภะคะวันที่เรากำลังจะไปกราบชมพระบารมีไงล่ะค่ะหลวงพ่อ เพื่อนหนูเล่าให้ฟังว่าพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยบารมี ทรงเป็นเทพแห่งเทพทั้งหลาย ทรงดลบันดาลอะไรได้ทุกอย่างตามที่พระทัยปรารถนาที่หนูมาครั้งนี้ก็เพราะตั้งใจจะมาชมบารมีของพระองค์ท่าน พระองค์ท่านคือพระศรีอริยะเมตตรัยที่เสด็จลงมาอุบัติในโลกมนุษย์" หล่อนพูดด้วยความชื่นชม ใช้ราชาศัพท์อย่างถูกต้องเพราะท่องมาล้่วงหน้าแล้ว ท่านพระครูออกแปลกใจที่หญิงสาวออกช่างมีศรัทธาปสาทะในผู้วิเศษมากมายนัก

"แม่ชีล่ะ เคยได้ยินใครมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังรึเปล่า" ท่านถามแม่ชีป่วนผู้เป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกับท่าน

"เคยจ้า แต่ฉันไม่ศร้ทธาเพราะคิดว่าไม่มีใครล้ำเลิศประเสริฐศรีเท่าพระพุทธเจ้าอีกแล้ว และฉันก็ไม่เชื่อว่าคนที่พวกเรากำลังจะไปดูคือพระศรีอาลมาอุบัติ เพราะยังไม่ถึงคิว ท่านเจ้าคุณอาจารย์บอกว่ายังอีกนาน..............

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม