บทที่ ๔๗ ภาระตะภิกษุ

"ขอบพระคุณภันเต คำอวยพรของภันเตจะสำฤทธิ์ผล หากภันเตจะ..." ท่านไม่กล้าพอที่จะพูดออกมา

"จะให้ผมช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย ผมยินดีช่วยท่านอย่างเต็มความสามารถ" สมภารวัดป่ามะม่วงเอื้อเฟื้อ ท่านพอจะรู้ว่าภิกษุอ่อนวัยกว่าจะพูดเรื่องอะไร

"หากผมพูดออกมาแล้วทำให้ภันเตไม่พอใจผมก็ต้องขออภัย แต่สิ่งที่ผมกำลังจะพูดเป็นความสัจจริงทุกประการ ว่าถ้าหากภันเตจะช่วยสงเคราะห์ พรที่ภันเตให้ผมเมื่อสักครู่ก็จะสัมฤทธิ์ผล ภันเตก็จะได้ชื่อว่าเป็นผู้จรรโลงพระพุทธศาสนาอันเป็นคำสอนดั้งเดิมของพระพุทธเจ้าให้บริสุทธิ์ผุดผ่อง" ภิกษุอินเดียวัย ๓๐ พยายามใช้วาทะศิลป์

"ผมพร้อมที่จะช่วยจรรโลงพระพุทธศาสนาขอให้ท่านบอกมาเถิดว่าจะให้ช่วยสงเคราะห์ท่านอย่างไร"

"ขอบพระคุณภันเตเหลือเกิน ขอบพระคุณจริงๆ ภันเตเป็น................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม