บทที่ ๔๖ สังฆราจารย์

จากวัดไทยสาวัตถีคณะผู้แสวงบุญเดินทางไปชมทัชมาฮาลหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของโลก การไปชมทัชมาฮาลถือเป็นของแถมเพราะไม่ได้เกี่ยวข้องกับพุทธประวัติ ทัชมาฮาลเป็นสุสานขนาดมหึมาสร้างด้วยหินอ่อนทั้งหลัง ที่กษัตริย์ชาฮั่นโปรดให้สร้างขึ้น เพื่อเป็นอนุสรณ์แห่งความรักที่พระองค์ทรงมีตอ่พระนางมงตัส พระมเหสีที่สิ้นพระชนม์เนื่องจากการประสูติพระโอรส พระเจ้าชาฮั่นทรงเสียพระทัยอย่างใหญ่หลวง จึงโปรดให้หาช่างฝีมือดีจำนวนนับพัน มาสร้างสุสานแห่งความรักของพระองค์ การก่อสร้างเริ่มขึ้นในปีพ.ศ.๒๑๘๘ ซึ่งนับถึงเวลานี้ก็ ๓๔๐ ปีมาแล้ว หลังการก่อสร้างสิ้นสุดลง ทรงมีรับสั่งในควักนัยตาของช่างฝีมือเหล่านั้นเพื่อจะได้ไม่ไปสร้างให้ใครอีก แต่พระเจ้าชาฮั่นคงจะมีพระดำริผิด เพราะการกระทำอันโหดร้ายแก่ช่างฝีมือเหล่านั้น มิอาจสะกัดกั้นภูมิปัญญาของช่างสมัยต่อมาได้ ด้วยว่าในปัจจุบันบรรดาเศรษฐีทั้งหลายได้จ้างให้สร้างอาคารโดยลอกเรียนแบบจากทัชมาฮาลได้ไม่ผิดเพี้ยน การกระทำของพระราชาผู้ซึ่งโศกเศร้าคล่ำครวญอยู่กับการจากไปของพระมเหสีอันเป็นที่รัก..................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม