บทที่ ๔๔ ทางสายเอก

เมื่อรถเข้ามาจอดยังลานวัดไทยสาวัตถี คณะผู้แสวงบุญพากันลงจากรถ และรอรับสิ่งของสัมภาระของตนที่โชเฟ่อและเด็กประจำรถช่วยกันลำเรียงลงมาจากหลังคา ได้ของกันครบแล้วผู้นำทัวร์ซึ่งนำกุญแจห้องมาจากเจ้าหน้าที่ของวัด ก็แจกลูกกุญแจ เพื่อให้ทุกคนเข้าห้องพักไปเตรียมอาบน้ำอาบท่าให้สบายเนื้อสบายตัว จากนั้นจะได้ออกมารับประทานอาหารค่ำ ยกเว้นพระภิกษุและแม่ชีที่ต้องเปลี่ยนจากอาหารเป็นน้ำปาณะ ระหว่างที่คณะผู้แสวงบุญสงค์น้ำและอาบน้ำกันอยู่หัวหน้าทัวร์กับแม่ครัวก็ช่วยกันหุงหาอาหาร โดยมีเจ้าหน้าที่ของวัดซึ่งเป็นคนอินเดียมาเป็ฯลูกมือ รัประทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พระมัคคุเทศก์ก็นำคณะผู้แสวงบุญเข้าไปในโบสถ์เพื่อทำวัตรสวดมนต์และทอดผ้าป่า เจ้าอาวาสวัดไทยสาวัตถีชื่อ เจ้าอาวาสพระมหาประเสริฐ เป็นคนเชื้อสายเขมร มีความรู้เรื่องพุทธประวัติเป็นอย่างดีอายุอานามอยู่ระหว่างหลวงพ่อวัดดอนเมืองกับท่านพระครูคืออ่อนกว่าหลวงพ่อวัดดอนเมืองแต่แก่กว่าท่านพระครู เนื่องจากอยู่ในวัยใกล้เคียงกันภิกษุ ๓ รูปจึงรู้สึกถูกอัธยาศัยกันเป็นพิเศษ............

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม