บทที่ ๔๓ ชีวิตนี้ทุกข์นัก

"พระอาจารย์ครับตอนรถวิ่งข้ามแม่น้ำอจิรวดีพระอาจารย์บอกว่าแม่น้ำสายนี้มีความสำคัญต่อประวัติของพระเถรีรูปหนึ่ง ตอนนี้ก็จบเรื่องภิกษุณีมารดาของกุมารกสัปปะแล้ว นิมนต์เล่าเรื่องพระเถรีครับ" พระรดสุคลนิมนต์ให้เล่า เพราะท่านฟังเพลินจนไม่รู้สึกง่วง ขนาดนั้นเป็นเวลา ๖ โมงครึ่ง อีก ๑ ชั่วโมงจะถึงสาวัตถีตามที่พระครูทำเวลา ด้วยคาถาสหัสเนตรโต

"ท่านทราบมั๊ยว่าพระเถรีรูปนั้นชื่ออะไร" พระมัคคุเทศก์ถาม

"พระกุณฑลเกษาเถรีใช่มั๊ยครับ" พระขุนทดตอบแล้วถาม

"พระกุณฑลเกษาเถรีท่านเป็นธิดาของเศรษฐีเมืองราชคฤห์ แต่พระเถรีรูปนี้เป็นธิดาเมืองสาวัตถี" พระมัคคุเทศก์ท้วง

"พระอาจารย์เมืองราชคฤห์กับพระนครราชคฤห์นี่เป็นอันเดียวกันรึเปล่า เพราะบางครั้งพระอาจารย์ก็เรียกพระนครบางครั้งก็เรียกว่าเมือง" คนถามคือแม่ชีป่วน

"เหมือนกันจ้าโยมจะเรียกเมืองก็ได้เรียกพระนครก็ได้ตำรวจไม่จับ"

"หรือจ๊ะนั้นถ้าตำรวจจะจับ ฉันจะให้จับพระอาจารย์ก็แล้วกัน" แม่ชีเริ่มงอนนิดๆ

"ก็ได้แต่โยมแต่โยมช่วยประกันออกมาด้วยจะได้มีคนช่วยบรรยาย" พระเจริญตั้งใจยั่วแม่ชี

"ไม่เป็นไรค่ะถ้าแม่ชีไม่ประกันดิฉันจะประกันท่านเอง นิมนต์เล่าเรื่องพระเถรีเถิดค่ะ" โยมผ่องใสสรุปเพราะอยากฟัง

พระเจริญจึงบอกภรรยาเฒ่าแก่เส็งว่า " โยมช่วยตอบอาตมามาก่อนว่า พระเถรีรูปนี้ชื่ออะไร"

"ดิฉันไม่ทราบค่ะ"...............

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม