บทที่ ๓๗ ธัมมเมกขสถูป

หลังอาหารเช้าวันรุ่งขึ้นพระมหาทองยอดเป็นมัคคุเทศก์พานักผู้แสวงบุญไปชมมหาวิทยาลัยนาลันทาที่อดีตเคยรุ่งเรืองแต่ปัจจุบันเหลือเพียงซากประหลักหักพังไว้ให้ผู้พบเห็นเกิดธรรมสังเวช มัคคุเทศก์กิติมศักดิ์สามารถบรรยายให้เห็นความยิ่งใหญ่ของมหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนาแห่งแรกของโลก ทำให้ผู้ฟังนึกจินตนาการลึกไปถึงความรุ่งโรจน์เรืองรองของมหาวิทยาลัยนาลันทาในครั้งอดีต ผู้ออกแบบก่อสร้างจะต้องมีความรู้ในวิชาวิศวะกรรมและสถาปัตยกรรมเป็นอย่างดีจึงสามารถสร้างตึงสูงถึง ๙ ชั้นได้ ขณะที่สมัยนั้นการสร้างอาคารสูงที่สุดคือ ๗ ชั้น เมื่อผู้ฟังและผู้บรรยายพากันเดินมาถึงบ่อน้ำ แม่ชีป่วนก็ถามขึ้นว่า "ทำไมเค้าต้องเอาเหล็กมาทำเป็นตาข่ายปิดปากบ่อไว้ด้วยหรือว่ากลัวคนจะตกลงไป"

พระมหาทองยอดตอบว่า "เมื่อก่อนไม่มีตาข่ายเหล็กปิดแต่ต้องทำขึ้นในภายหลังเพราะมีสามีหัวใสคนนึงฆ่าภรรยาแล้วเอาศพมาทิ้งในบ่อ เพื่อตัวเองจะได้ค่าสินสอดเมื่อแต่งงานใหม่"

"ถึงขนาดนั้นเชียวหรือครับ" ท่านพระครูถามเพื่อความแน่ใจ

"ท่านคงคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ใช่มั๊ย เมื่อก่อนผมก็คิดอย่างเดียวกับท่าน แต่พออยู่ที่นี่นานๆ เข้า สิ่งที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้มันก็เป็นไปได้ทุกเรื่อง"

"แล้วเจ้าผัวใจร้ายคนนั้นมันได้ค่าสินสอดใหม่มั๊ยค่ะ".....................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม