บทที่ ๓๕  สูกรมัททวะ

คณะผู้แสวงบุญพักที่วัดไทยนาลันทาซึ่งมีพระมหาทองยอดเป็นเจ้าอาวาส พระมัคคุเทศก์บอกพระภิกษุทั้ง ๕ รูปว่า พระมหาทองยอดสอบได้เปรียญธรรมประโยค ๙ หลังจากบวชได้ไม่นาน มีความเชี่ยวชาญในภาษาบาลีสมกับเป็นเปรียญ ๙ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความรู้แรกแดนพุทธภูมิเป็นอย่างดี สมภารวัดป่ามะม่วงหมายมั่นว่า ท่านจะเก็บเกี่ยวความรู้จากพระมหาทองยอดให้มากเท่าที่มากได้ เพราะนานๆ จะได้พบพระเปรียญ ๙ สักครั้ง "มาจากประเทศไทยตั้งแต่เมื่อไรครับ" เจ้าอาวาสวันไทยนาลันทาถามหลวงพ่อวัดดอนเมือง

"ตั้งแต่วันที่ ๓๐ มกราครับ นอนบนรถไฟคืนนึง วัดไทยพุทธคยาคืนนึง และจะมาขอนอนที่วัดของท่านมหาคืนที่สาม วัดนี้มีพระกี่รูปครับ"

"ที่อยู่ประจำมี ๒ รูป คือผมกับมหาทองเลื่อนซึ่งวันนี้ไม่อยู่ กลับเมืองไทยเมื่อวานนี้ แล้วก็มีแม่ชีอีกคน นอกนั้นก็เป็นพระนักศึกษาซึ่งมาเรียนที่นวนาลันทามหาวิหารและพักที่หอพักติดกับมหาวิทยาลัย"

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม