บทที่ ๓๒  วิชชาและจรณะ

"ผมคงอยู่ไม่ถึงเวลานั้นหรอกครับ คงตายก่อน แต่ถึงกระนั้นผมก็รู้สึกหว่งชาติบ้านเมือง ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเหตุการณ์ร้ายๆ คงไม่เกิดเท่าที่เมืองไทยเท่านั้น อาจจะเกิดในหลายๆ ประเทศโดยเฉพาะประเทศที่คนทำบาปหยาบช้ากันมาก สำหรับประเทศไทยซึ่งเป็นประเทศที่มีสถาบันพระมหากษัตริย์เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนไทยทุกคนและมีพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติมาตั้งแต่สมัยสุโขทัยเป็นราชธานีอย่างไรเสียก็ต้องอยู่รอดปลอดภัย ใครก็ตามที่คิดร้ายต่อแผ่นดินไทย ต่อราชบรรลังผมว่าไปไม่รอด ดีไม่ได้อาจถูกธรณีสูบให้คนรุ่นใหม่ได้เห็นเป็นขวัญตาก็ได้ ทีนี้หละจะได้เชื่อกันซ่ะทีว่าบาปบุญมีจริง" หลวงพ่อวัดดอนเมืองบ่นค่อนข้างยาว

"แต่ฉันคงอยู่ถึงเพราะหมอดูทำนายว่าฉันจะตายเมื่ออายุ ๑๐๘ ปี อีก ๒๐ ปีฉันก็อายุ ๘๐ ยังมีแรงสาปเช่งไอ้พวกทรยศต่อชาติ ฉันจะตำพริก ตำเกลือเช่งมันเลยล่ะ" แม่ชีป่วนแสดงความรักชาติด้วยการสาปเช่ง....................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม