บทที่ ๒๙ ขึ้นเขาคิกชะกุ

"หลวงพ่อจะค้างที่วัดไทยนาลันทากี่คืนค่ะ"

"คืนเดียวพรุ่งนี้ชมมหาวิทยาลัยนาลันทาแล้วจะเดินทางไปปัตตานะ แล้วโยมล่ะจะค้างที่วัดไทยพุทธคยากี่คืน" สมภารวัดป่ามะม่วงถามอุบาสิกาที่บอกว่าเคยไปเข้ากรรมฐานที่วัดท่าน

"สองคืนค่ะ มะรืนนี้จะเดินทางไปพาราณศรี"

"เป็นอย่างไรบ้างอินเดียกับบ้านเราเหมือนกันมั๊ย"

"ต่างกันลิบลับเลยเจ้าค่ะ อินเดียลำบากมาก นี่ถ้าหนูไม่เคยไปเข้ากรรมฐานที่วัดหลวงพ่อคงทนไม่ได้ การเข้ากรรมฐานเป็นการฝึกความอดทน หนูจึงอดได้ทนได้คิดเสียว่ามาสร้างขันติบารมี"

"แล้วเข็ดมั๊ยคิดจะมาอีกรึเปล่า" ท่านถามอีก

"ไม่เข็ดค่ะหนูคิดว่าจะมาทุกปีจนกว่าสังขารจะไม่อำนวย จริงๆ นะค่ะหลวงพ่อถึงเมืองอินเดียจะเต็มไปด้วยขอทานและไม่เจริญเท่าบ้านเราแต่ก็เป็นที่ๆ เราสัมผัสกับความวิเวกได้ ทำให้เราคิดถึงสมัยพุทธกาลว่าที่คนเค้าบรรลุธรรมกันโดยไม่ยากนัก เพราะสภาพแวดล้อมอำนวย บ้านเราหาที่สงบวิเวกแบบนี้ยากมาก หนูพึ่งจะเข้าใจว่าทำไมคนทั่วโลกจึงพากันหลั่งไหลมาอินเดียปีหนึ่งๆ เป็นล้านๆ เพราะพวกเค้าต้องการมาสัมผัสกับความสงบ วิเวกนี่เอง" อีกคนจึงช่วยเสริมว่า..................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม