บทที่ ๒๓ พระพุทธโฆษาจารย์

รถบัสเคลื่อนตัวช้าๆ ออกจากบ้านนางสุชาดา บรรดาเด็กๆ ทั้งเล็กและโตพากันวิ่งตามปากก็ร้องขอเงินทั้งที่ไม่มีผู้ใดให้ พระมัคคุเทศก์เล่าว่าเมื่อก่อนผู้แสวงบุญใช้วิธีโยนเงินลงไปหลังจากที่รถเคลื่อนตัวแต่เมื่อเกิดเหตุการณ์น่าสลดใจขึ้นบรรดามัคคุเทศก์ทั้งหลายก็พากันตั้งกฎว่า ห้ามโยนเงินให้ขอทาน เรื่องมีอยู่ว่าผู้แสวงบุญจากประเทศศรีลังกาได้โยนเงินลงไปให้ขอทานขณะที่รถกำลังแล่น พวกเด็กๆ วิ่งเข้าใส่รถเพื่อที่จะไปแย่งเงินกัน ความอยากได้เงินทำให้ลืมนึกถึงความปลอดภัยของชีวิต เด็กคนหนึ่งถูกรถทับตาย คนขับอาศัยช่วงกำลังชุลมุลนั้นเปิดประตูด้านข้างหลบหนีไป เพราะเป็นธรรมเนียมของคนประเทศนี้ว่าเมื่อขับรถชนคนจะต้องหลบหนีเอาตัวรอดกันไปก่อน หากไม่หนีก็จะถูกประชาทันจนถึงแก่ความตาย เมื่อคนขับหนีไปรถบัสทั้งคันก็ถูกเผา ข้าวของเสื้อผ้าของผู้แสวงบุญจึงถูกเผาไปด้วย นับแต่นั้นมาก็ไม่มีใครให้เงินขอทานโดยวิธีนี้อีก................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม