บทที่ ๒๔ ผู้ทำลายล้างผลาญ

หลังทำวัตรเย็นคณะผู้แสวงบุญต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อออมแรงไว้เดินทางไปชมเขาคิกชะกุ เมื่อราชคฤห์และเมื่อนารันธาในวันรุ่งขึ้น มีแต่สมภารวัดป่ามะม่วงเท่านั้นที่ตามพระมหาฉลองไปที่กุฎิ เพราะอยากฟังท่านเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้พระพุทธศาสนาเสื่อมไปจากอินเดีย เมื่อเข้ามาในกุฎิพระมหาฉลองนำอาสนะมาปูแล้วจึงนิมนต์ภิกษุอาคันตุกะนั่ง จากนั้นจึงชงชาร้อนๆ มาถวาย พวกแขกเค้าติดชามากกว่ากาแฟครับ เช้ามาก็นั่งดื่มชากันแล้ว ผมมาอยู่เมืองแขกนานเลยติดใจตามแขก แขกเค้าเรียกชาว่าใจครับ ตอนที่ผมขึ้นรถไฟมาก็เห็นเค้าหิ้วกาอะลูมิเนียมเดินร้องใจๆ ก็คือร้องขายชานี่เอง ขายกันทั้งคืนเลย พอรถจอดสถานีไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน ก็ได้ยินเสียงร้องใจๆ ฟังดูแปลกดี
"ครับแปลกดีแบบนี้บ้านเราไม่มีนะครับหลวงพ่อ"

"ผมอยู่ที่นี่จนชินพอกลับไทยเลยรู้สึกเหมือนเป็นคนต่างประเทศ คือรู้สึกไม่คุ้นแล้วก็อยากกลับมาที่นี่เหมือนดังว่าที่นี่คือบ้านเกิดเมืองนอนของผม"

"ผมคิดว่าชาติที่แล้วท่านคงเป็นคนอินเดียนะครับ"

"ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน บังเอิญผมระลึกชาติไม่ได้เลยยังอยู่ระดับสงสัยไม่ขึ้นถึงระดับแน่ใจสักที ทำอย่างไรผมจะขึ้นไปถึงระดับแน่ใจครับหลวงพ่อ" ท่านถามภิกษุอาคันตุกะ

"ทำกรรมฐาน เพราะกรรมฐานจะช่วยทำให้ท่านระลึกชาติได้.................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม