บทที่ ๑๘ แม่ชีป่วน

เมื่อรถบัสแล่นมาจอดหน้าอาคารยังเหลือเวลาประมาณ ๒๕ นาทีก่อนจะถึงเพลที่สนามหญ้าหลังโบสถ์ พระมหาฉลองกำลังสอนบรรดานักเรียนชาวพุทธใหม่ให้สวดพุทธคุณ ธรรมคุณและสังฆคุณ ท่านพูดภาษาฮินดีคล่องจึงสามารถสื่อสารกับพวกเด็กๆ ได้แสงวแดดยามใกล้เที่ยงช่วยลดความหนาวเหน็บให้กับเด็กๆ ซึ่งหลายคนมิได้ใส่เสื้อ ความยากจนทำให้พวกเค้าไม่มีแม้แต่เสื้อที่จะใส่กันความร้อน ความหนาวของอากาศ ส่วนคนที่มีเสื้อใส่ก็เป็นเสื้อเก่าและขาดกะรุ่งกะลิ่ง พระมหาฉลองเคยให้เงินพวกเค้าไปซื้อเสื้อผ้าแต่พวกเค้ากลับนำไปซื้ออาหารกิน ที่ต้องทำเช่นนั้นเพราะความทุกข์ที่เกิดจากความหิวโหยมีกำลังแรงมากกว่าความทุกข์ที่เกิดจากความหนาวเหน็บนั่นเองนายไกลูกักนายทุกโขยังคงตั้งหน้าตั้งตาตัดหญ้าอยู่ เวลาผ่านไป ๒ ชั่วโมงนายทุกโขตัดหญ้าไปได้ไม่เท่าไรผิดกับบิดาซึ่งตัดไปได้หลายวาแล้ว นายทุกโขคงจะเสียเวลาไปกับการขยับก้อนอิฐที่เค้าใช้เป็นที่ฟาดลูกอัณฑะจึงทำให้งานไม่เดินเท่าที่ควร .......................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม