บทที่ ๑๗ ผจญมาร

เมื่อเปิดโอกาสให้ผู้ฟังได้พูดพอหอมปากหอมคอแล้วพระมัคคุเทศก์จึงบรรยายต่อ อุปมา ๓ ข้อซึ่งมาปรากฎแจ่มแจ้งแก่พระโพธิสัตว์ทำให้พระองค์เกิดความมั่นพระทัยว่าจะตรัสรู้แน่นอน เพราะทรงหลีกออกจากกรรมได้อย่างแน่นอน ทั้งพระทัยก็ไม่ได้ยินดีในกามอีกนับตั้งแต่ออกผนวชมาได้ ๖ ปีแล้ว จึงทรงดำริทุกขระกริยาอันเป็นข้อปฏิบัติที่นิยมกันว่า เป็นทางให้ตรัสรู้ได้ การบำเพ็ญทุกขระกริยา คือการข่มขี่ บีบคั้นทรมานร่างงกายให้ลำบาก ซึ่งเป็นกิจยากที่บุคคลจะทำได้ พระโพธิสัตว์ทรงทรมานพระวรกายเป็น วาระดังนี้..................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม