บทที่ ๑๕  สงสารหนอ

รถไฟเสียเวลาไปที่สถานีต้นทางไป ๒๐ นาทีจึงมาถึงสถานีคยาเมือเวลา ๕.๒๐ น. พระเจริญสำรวจตรวจตราคณะผู้แสวงบุญเพื่อให้แน่ใจว่าลงกันมาครบทุกคน ทั้งนี้เพราะท่านไม่ต้องการให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนเมื่อเดินที่แล้ว ที่หลวงตารูปนึงลงไม่ทันเพราะไปเข้าห้องน้ำอยู่ เมื่อขบวนรถไฟเคลื่อนออกจากสถานีจึงไม่กล้าลง ท่านต้องวิ่งขึ้นรถไฟตามไป ทิ้งคณะผู้แสวงบุญให้เป็นหน้าที่ของผู้นำทัวร์จัดการพาไปวัดไทพุทธคยา เนื่องจากคันที่ท่านวิ่งขึ้นเป็นคนละคันกับที่หลวงตาลงไม่ทันแล้วไม่สามารถเดินทะลุถึงกันได้จึงต้องนั่งไปถึงสถานีปลายทางซึ่งเป็นเวลาเที่ยงเศษ ทว่าท่านก็ไม่ได้เดือดร้อนเท่าใดนักเพราะสามารถซื้อโรตีและชามาฉันเพื่อประทังความหิวได้ ลงจากรถแล้วท่านจึงเดินหาหลวงตาหากก็ไม่พบ จึงสอบถามพนักงานรถไฟและเกิดการค้นหากันขึ้น

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม