บทที่ ๑๔ สถานีรถไฟฮองล้า

เวลาสามทุ่มตรงรถไฟขบวนที่คณะผู้แสวงบุญจะเดินทางโดยสารไปลงสถานีเคยาก็ยังไม่เข้าเทียบชานชลาทั้งที่ในตั๋วบอกว่ารถไฟออกจากสถานีเวลา ๒๑ นาฬิกาโยมผู้หญิงบางคนบ่นกระปอดกระแปดเพราะยืนจนเมื่อยขาด้วยเพราะหาที่นั่งไม่ได้ ม้ายาวที่มีไว้ให้ผู้โดยสารนั่งก็ถูกครอบครองโดยเจ้าของประเทศ ชาวไทยที่ต้องกลายเป็นชาวต่างประเทศจึงต้องยืนกันขาแข็งทั้งพระทั้งโยม คนที่ติดสุขชอบสนุกสบายเลยชักจะคิดถึงบ้านขึ้นมาตะหงิดๆ นึกสงสารตัวเองที่ต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้

"พระอาจารย์ค่ะ ทำไมคนถึงมากมายมหาศาลอย่างนี้ มีเทศกาลอะไรเหรอค่ะ" สตรีที่อายุน้อยที่สุดในคณะถามพระเจริญ

"ไม่มีเทศกาลอะไรหรอกโยม นี่เป็นเรื่องปรกติในชีวิตประจำวันของพวกเค้า คือคนเมืองนี้เค้าจะมาทำงานกับรถไฟพองานเลิกก็จะขึ้นรถไฟกลับบ้าน ถ้ายังขึ้นไม่ได้ก็จะรอขบวนต่อไป บางทีกว่าจะขึ้นได้ก็ต้องครึ่งคืน ค่อนคืน ถึงบ้านนอนไม่เท่าไรก็ต้องตื่นขึ้นมาแต่งตัวออกไปรอรถไฟอีก พวกแขกทรหดอดทนกว่าคนไทยหลายเท่า วันหนึ่งๆ เค้าเดินกันเป็น ๑๐ กิโล เพราะบางคนที่ทำงานไกลจากสถานีรถไฟมาก ถ้าเป็นบ้านเราเค้าก็จะขึ้นรถเมล์มาแต่แขกเค้าจะประหยัดจะเดินมาจากที่ทำงานซึ่งบางทีก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะถึงแล้วก็มายืนรอรถไฟ พอรถมาก็จะแย่งกันขึ้น................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม