บทที่ ๑๑ แหวนมรกตล้อมเพชร

เจ้าทุกข์รายต่อไปเป็นบุรุษวัยกลางคนท่านพระครูรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นหน้ามาก่อน หากก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน บุรุษนั้นกราบ ๓ ครั้งแล้วเอ่ยขึ้นว่า "หลวงพ่อจำผมได้ไหมครับที่ผมกับภรรยาเข้าไปยืมเงินในบ้านเศรษฐีแล้วถูกเจ้าของบ้านไล่ออกมาต่อหน้าหลวงพ่อแต่หลวงพ่อเมตตาผมกับภรรยาและได้ให้คนขับรถนำเงินมาให้ผม ๑๐๐๐ บาทถ้าไม่ได้หลวงพ่อช่วยไว้ในวันนั้นผมกับภรรยาคงไม่มีค่ารถกลับนครพนม ผมไม่เคยลืมบุญคุณของหลวงพ่อเลย วันนี้ผมตั้งใจมาทำบุญกับหลวงพ่อ ๑๐๐๐๐๐ บาท ผมขอถวายส่วนตัวหลวงพ่อจะนำไปทำอะไรก็ได้" เค้าถวายซองสีน้ำตาลบรรจุปัจจัย ๑๐๐๐๐๐

ท่านรับไปวางทางซ้ายมือ แล้วพูดว่า "วันนั้นอาตมามีเงินอยู่ ๑๐๐๐ เดียวโยมเค้าใส่ย้ามมาให้ถ้ามีมากกว่านั้นก็จะให้โยมอีก ยังพูดกับคนขับรถว่า ถ้ามีสัก ๑๐๐๐๐ ก็จะให้โยมทั้งหมด เศรษฐีบ้านนั้นช่างใจร้ายใจดำไล่โยม ๒ คนต่อหน้าภิกษุ อาตมาไม่นิยมชมชอบคนไร้เมตตาและตั้งใจว่าจะไม่ไปขอเหยียบบ้านหลังนั้นอีก"

"หลวงพ่อรู้จักกับเค้ามานานแล้วหรือครับ" เศรษฐีจากนครพนมถาม

"เพิ่งจะรู้จักกันวันนั้นนั่นเอง..................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม