บทที่ ๘  ภาระอันยิ่งใหญ่

การสนทนาของพระอริยะเจ้าทั้ง ๔ องค์ผู้ตัดความหลงในสงสารสิ้นแล้วยังคงดำเนิดต่อไปกระทั่งใกล้ถึงเวลาลงอุโบสถ ท่านพระครูอยากเรียนถามพระเถระเจ้าอีกหลายเรื่องที่เกี่ยวกับกรุงธนบุรีหากก็รู้ว่าเวลาแห่งการสนทนากำลังจะสิ้นสุดลงจึงพูดขึ้นว่า "กระผมจะมีโอกาสได้สนทนากับพระเถระเจ้าอีกหรือไม่กระผมไม่ทราบ ทราบแต่ว่าในค่ำคืนนี้กระผมได้รู้ในสิ่งที่กระผมอยากรู้มานาน"

"สิ่งที่เราเล่ามาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องสำคัญที่ท่านต้องนำไปบอกกล่าวแกศิษย์ของท่านซึ่งมีทั้งฝ่ายที่รักเราแต่เข้าใจราชวงศ์ผิดและฝ่ายที่รักราชวงศ์แต่เข้าใจเราผิด นอกจากท่านแล้วเราไม่เห็นใครที่จะทำหน้าที่นี้ได้" วีรกษัตริย์แห่งกรุงธนบุรีทรงมอบหมายหน้าที่อันสำคัญแก่สมภารวัดป่ามะม่วง

"ขอรับแม้จะเป็นภาระอันยิ่งใหญ่และหนักหน่วงเพียงไรกระผมก็จะทำจนสุดความสามารถ การสอนคนยุคนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะขอรับเพราะฝ่ายมิจฉาทิฏฐิมีมากกว่าฝ่ายสัมมาทิฏฐิ"

"นั่นแหละท่านจะต้องทำด้วยความระมัดระวัง คนมีบุญเค้าจะเชื่อท่านส่วนคนไร้บุญวาสนาก็ต้องปล่อยเค้าไป ถือเสียว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมแต่ละคนมีกรรมเป็นของของตนเหมือนเราเหมือนท่านแต่เรากับท่านโชคดีตรงที่สามารถตัดความหลงในสงสารได้แล้ว"...................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม