บทที่ ๓ นามไหฮอม

พระเถระเจ้าผู้ซึ่งหลวงพ่อในป่าเรียกว่าพระยาตากยิ้มน้อยๆ ก่อนตอบคำถามท่านสมภารวัดป่ามะม่วง "เรื่องนี้ไม่มีผู้ใดร่วงรู้มาก่อนนอกจากเรากับโยมมารดา"

"แม้แต่โยมบิดาของท่านก็ไม่รู้หรือขอรับ" ท่านพระครูเรียนถาม

"ถูกแล้วประวัติของเราคล้ายคลึงกับของสมเด็จพระพุฒาจารย์ตรงที่โยมแม่ของเราตั้งครรภ์โดยที่โยมพ่อของเราไม่ทราบ"

"ชีวิตช่างเหมือนลิเกนะขอรับ สมัยที่เป็นเด็กกระผมชอบดูลิเก พอเป็นหนุ่มก็เขียนบทให้ลิเกเอาไปเล่นผมเลือกเขียนเกี่ยวกับพระประวัติขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสมัยที่ยังคงเป็นพระโพธิสัตว์ ผมเขียนเรื่องท้าวปาจิกกับนางอรพิมพ์เขียนไว้หลายเล่มสมุด พวกคณะลิเกมาขอยืมไปเล่นแล้วก็เลยหายสาปสูญไป เรื่องท้านปาจิกกับนางอรพิมพ์ซึ่งเป็นพระชาติหนึ่งใน ๕๐๐ ชาติของพระโพธิสัตว์ ก็มีเรื่องราวเหมือนลิเกนะขอรับ เพราะความหลงในสงสารทีเดียวที่ทำให้ชีวิตมนุษย์มาเหมือนกับลิเก" ท่านพระครูเล่าความหลัง

"แต่บัดนี้ลิเกของเรากับท่านได้ปิดฉากลงแล้วเพราะตัดความหลงในสงสารเสียได้" พระเถระเจ้าสรุปและจึงเล่าความเป็นมาของท่านว่า ....................

ความหลงในสงสาร
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม