บทที่ ๔๖ เทพทองหยด

วันรุ่งขึ้นสมภารวัดป่ามะม่วงเดินทางเข้ากรุงเทพพร้อมพระลูกวัดอีก ๘ รูปเพื่อไปเจริญพระพุทธมนต์ในงานทำบุญคล้ายวันเกิดของโยมสุณี ซึ่งได้นิมนต์ท่านไว้ล่วงหน้าตั้งแต่เดือนที่แล้ว บ้านโยมสุณีอยู่เหนือสนามบินดอนเมืองไปทางทิศตะวันออก นายสมชายขับรถไปตามแผนที่ที่สามีโยมสุณีเขียนไว้ให้และไปถึงก่อนเวลาเจริญพระพุทธมนต์ประมาณ ๓๐ นาที "นิมนต์หลวงพ่อค่ะ นิมนต์ข้างในเลย" โยมสุณีออกมาต้อนรับและนิมนต์ท่านพระครูพร้อมทั้งพระภิกษุอีก ๘ รูปเข้าไปในบ้าน

"แหมเจ้สวยยจัง ยังกะสาวอายุ ๒๐ ต้นๆ" นายสมชายออกปากชม โยมสุณีซึ่งอยู่ในชุดไหมไทยสีฟ้าอ่อนถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มื่อได้รับคำชม

"วันนี้กี่ขวบแล้วล่ะ" ท่านพระครูเย้าบ้าง นึกเห็นภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ซุกซนยิ่งกว่าเด็กผุ้ชายตัวโตๆ

"หลวงพ่ออายุเท่าไรล่ะ"

"ทำไมต้องย้อนถามอาตมาด้วย"

"เพราะหนูเคยบอกว่าถ้าหลวงพ่ออายุเท่าไรก็เอา ๑๐ ลบที่เหลือเป็นอายุหนู"

ท่านพระครูคิดอยู่ประเดี๋ยวหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า "อ้าวนี่ ๕๐ แล้วรึเวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกินนะอาตมายังนึกเห้นภาพผู้หญิงจอมแก่นที่ปีนขึ้นไปนั่งบนยอดไม้เพื่อซุ่มดูเครื่องบินญี่ปุ่นมาทิ้งระเบิดแก่นจริงๆ นะโยมนะ

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม