บทที่ ๓๘ นารีผลวัดป่ามะม่วง

วันรุ่งขึ้นญาติโยมพากันมาที่กุฏิท่านพระครูเหมือนเช่นเคย นายสมชายต้องปักหลักรับแขกแทนท่านสมภารทว่าการรับแขกของเค้าไม่เหมือนกับท่านพระครูทั้งนี้เพราะเค้าไม่อาจอธิบายข้ออัดข้อธรรมหรือแก้ปัญหาให้ญาติโยมได้เพียงแต่พูดประโยคซ้ำๆ ว่าหลวงพ่อไม่อยู่ครับ ท่านไปเจริญพระพุทธมนต์ในงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ที่จังหวัดลำพูน คำบอกเล่าของเค้าทำให้คนฟังมีปฏิกิริยาโต้ตอบในลักษณะที่แตกต่างกัน คนที่อบรมกายอบรมจิตมาดีสรรเสริญว่าท่านเมตตาเหลือเกินวันหลังฉันจะได้นิมนต์ท่านไปเจริญพระพุทธมนต์ที่ย้านบ้าง ส่วนคนที่มิได้อบรมกายมิได้อบรมจิตก็แสดงอาการหงุดหงิดขัดเคืองออกมาให้ปรากฎ บางรายก็ถึงกับพูดอย่างไม่เกรงใจว่า อะไรกันเป็นพระเป็นเจ้าทำไมไม่รู้จักอยู่วัดคนเค้ามาเสียเวลาเสียค่ารถ ค่าเรือก็ยังไม่อยู่ให้เค้าพบอะไรทำนองนี้ นายสมชายจึงเกิดความคิดใหม่เค้าไม่ควรจะมานั่งรับหน้าอยู่อย่างนี้ ควรจะเขียนป้ายติดไว้ที่ประตูให้พวกเค้าอ่าน เค้าจะพูดว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของเค้าไม่อยากได้ยินได้ฟังอีกแล้ว คิดได้ดังนี้จึงลุกขึ้นไปหากระดาษและปากกามาเขียน เสร็จแล้วจึงติดไว้ที่ประตูด้านนอก..................
 

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม