บทที่ ๓๖ ความพลัดพราก ๑ 

บรรพชิตวัย ๕๐ เศษบรรจงเปิดจดหมายออกอ่าน อ่านพรางกำหนดสังเวชหนอไปพราง พระบัวเฮียวเขีนจมหมายใช้สำนวนเรียบง่ายหากออกมาจากจิตใจที่ลึกซึ้ง จึงทำให้ผู้อ่านซาบซึ้งจึงหาพรรณนา กราบแทบเท้าหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง ผมต้องขอคมาลาโทษที่มิอาจอยู่รอจนหลวงพ่อกลับมาจากเมืองจีนได้ ผมครุ่นคิดอยู่ทุกวันเวลาว่าไม่วันใดก็วันนึงจะต้องจากหลวงพ่อและวัดป่ามะม่วงไป จากทั้งที่มิอยากจาก มันเป็นความทุกข์ทรมานที่ผมมิอาจจะรับได้ หากจะต้องจากหลวงพ่อและอารามิกชนที่เป็นกัลยานิมิตรของผม เพียงแค่คิดว่าจะต้องจากท่านมหา จากนายสมชายและนายขุนทองผมก็พาลน้ำตาจะร่วงเสียแล้ว พระโสดาบันยังร้องไห้ได้อยู่ความจริงข้อนี้ผมทราบ หากก็มิต้องการร้องไห้ให้หลวงพ่อเห็นจึงตัดสินใจไปเสียก่อนที่หลวงพ่อจะมา ๙ ปีเต็มที่ผมได้เข้ามาอาศัยใต้ร่มเงาของพระศาสนา ได้รับความเมตตาปราณีจากหลวงพ่ออย่างที่ไม่เคยได้รับจากผู้ใดมาก่อน หลวงพ่อเป็นผู้วิเศษสำหรับผม วิเศษตรงที่สามารถเปลี่ยนคนนรกอย่างผมให้เป็นผู้เข้าถึงกระแสข้ามพ้นอบายภูมิได้ ดุจพระพุทธองค์ทรงเปลี่ยนจอมโจร...................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม