บทที่ ๓๔ ไปเมืองกุ้ยหลิง

"หลวงพ่อไม่ทันได้ช่วยก็บอกว่าช่วยไม่ได้เสียแล้วผมว่าน่าจะลองช่วยดูก่อน ไม่ลองไม่รู้นะครับ" นายกุนเชียงยังคงเซ้าซี้

"ไม่ต้องลองก็รู้ได้ อาตมารู้ว่าช่วยไม่ได้จริงๆ"

"แต่ผมว่าหลวงพ่อช่วยได้"

"โยมจะให้อาตมาช่วยอย่างไร ไหนลองบอกมาสิ"

"หลวงพ่อก็ไปบอกพวกเค้าว่าพรุ่งนี้งดบินเพราะจะเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตก" เค้าแนะนำท่านพระครู

"ไม่มีประโยชน์หรอกโยมถึงอาตมาไปบอกเค้าก็ไม่เชื่อเพราะไม่มีอะไรจะมาพิสูตรให้เค้าเชื่อ อาตมาเป็นเพียงผู้โดยสารคนนึงเค้าไม่เชื่อคำพูดของอาตมาแน่"

"ถ้าเกิดเค้าเชื่อล่ะครับ สมมุติว่าเค้าเชื่อแล้วงดบินในวันพรุ่งนี้เค้าก็จะไม่ต้องตายกันหมด ใช่มั๊ยครับ"

"แต่ก็ไม่มีอะไรจะมาพิสูตรได้ว่าถ้าเค้าบินเครื่องจะตก เค้าก็ไม่เชื่ออยู่ดี เชื่ออาตมาดีกว่า เมื่อกี้อาตมาพยายามช่วยเค้าแล้วแต่ไม่สำเร็จ"

"หลวงพ่อช่วยอย่างไรครับ ผมยังไม่เห็นว่าหลวงพ่อพูดอะไรกะเค้าเลย"

ท่านพระครูจึงต้องอธิบายว่า "ที่อาตมารู้ว่าพวกเค้าจะต้องตายเพราะเห็นว่าพวกเค้าไม่มีศรีษะกันเลย อาตมาก็ว่าคาถาต่อศรีษะให้เค้าแต่ไม่สำเร็จเพราะมันเป็นกฎแห่งกรรมที่พวกเค้าทำกันมาอย่างที่บอกแล้ว ไม่มีใครฝืนกฎแห่งกรรมไปได้"..................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม