บทที่ ๓๗ ความพลัดพราก ๒

พระบัวเฮียวไปจากวัดป่ามะม่วงแล้ว ท่านพระครูรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปอย่างนึง ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีใครมาต่อล้อต่อเถียงด้วยสำนวนเรียบๆ ซื่อๆ ที่ฟังแล้วทำให้สบายใจหายเหนื่อยท่านคงจะต้องเหน็ดเหนื่อยเพิ่มขึ้นเพราะไม่มีคนมาช่วยสอนกรรมฐาน ญาติโยมผู้ใคร่ในธรรมพากันมาปฏิบัติมากขึ้นทุกวันจนหอประชุมเจริญชัยไม่มีเวลาพักผ่อน หากเป็นสิ่งมีชีวิตและนึกคิดได้ก็คงจะอธิษฐานจิตไม่คิดมาเกิดเป็นหอประชุมอีก ส่วนศาลาไม้หลังเก่าซึ่งค่อนข้างทรุดโทรมแล้วนั้นก็ยังใช้เป็นที่พักของนักปฏิบัติธรรมซึ่งมาจากทุกสารทิศ แต่ถึงจะมากันเป็นจำนวนมากมายเพียงใด ท่านก็จะช่วยสงเคราะห์พวกเค้าอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่องทั้งเรื่องข้าวปลาอาหารและที่พัก ท่านได้ให้สัญญากับพญายมราชไว้แล้วว่า ชีวิตที่เหลือจะขอใช้หนีมนุษย์ให้หมดและพญายมราชก็ยอมรับสัญญาโดยมีเงื่อนไขว่าท่านจะต้องทำบุญต่ออายุทุกปีในวันที่ ๑๔ ตุลาคมซึ่งท่านก็ได้ทำติดต่อกันเป็นเวลา ๔ ปีแล้ว และจะทำต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าพญายมราชจะสั่งให้ยุติสัญญา................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม