บทที่ ๓๓ ความดีไม่มีขาย

ถ้อยคำของท่านพระครูกระทบใจนายกุนเชียงเข้าอย่างแรง เค้านิ่งไปหลายนาทีแล้วจึงถามท่านพระครูว่า "ผมจะขอคมาพ่อได้มั๊ยครับฟังท่านพูดแล้วผมไม่สบายใจเลย จริงของหลวงพ่อถ้ามีแต่แม่ผมก็เกิดไม่ได้ ผมไม่น่าคิดไม่ดีกับพ่อเลยหลวงพ่อเชื่อมั๊ยครับผมเกลียดพ่อมาตั้งแต่จำความได้เพราะพ่อไม่เคยมีภาพดีๆ ให้ผมเห็นเลยมีแต่ภาพเมาเหล้า ทุบตีแม่ ด่าแม่ด้วยถ้อยคำหยาบคายกับผมพ่อก็ไม่เคยเอาใจใส่ ผิดกับพ่อคนอื่นๆ ที่เค้ารักและเอาใจใส่ลูกเป็นไปได้มั๊ยครับที่พ่อไม่สนใจผมเพราะเป็นกรรมที่ผมเกลียดพ่อ แม้ในรถจะมืดหากท่านพระครูก็เห็นน้ำใสๆขังอยู่ในหน่วยตาทั้ง ๒ ข้างของเค้า ก็คงเป็นไปได้เพราะกระแสความรักกับความเกลียดนั้นเราสามารถสัมผัสได้ถ้าจะเปรียบเทียบก็เหมือนความเย็นกับความร้อน ความรักเป็นความเย็นส่วนความเกลียดเป็นความร้อนพ่อโยมเค้าอาจได้กระแสความร้อนจากตัวโยม จึงไม่เข้าใกล้ไม่สุงสิงด้วย "เป็นเพราะเค้าขี้เมาไม่มีสติมากกว่ามังครับ" "ไม่จริงหรอกมีถมเถไปที่คนขี้เมารักลูกรักเมีย คนขี้เมาใช่ว่าจะชั่วไปหมดทุกคน อาตมาเคยรู้จักตะขี้เมาคนนึงสมัยที่เป็นเด็กแกเมาตลอดเวลา แต่แกใจดีเห็นเด็กๆ ก็ให้สตางค์ไปซื้อขนม ที่วัดมีงานแกก็ช่วยตักน้ำ ช่วยล้างชามเลยไม่มีคนเกลียดแกเพราะแกทำประโยชน์ให้กับคนอื่น.................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม