บทที่ ๓๒ นายกุนเชียงเยาวราช

เจ้าอาวาสวัดไทยงั้งพาคณะนักท่องเที่ยวจากประเทศไทยชมวัดไทยงั้งพร้อมทั้งทำหน้าที่มัคคุเทศก์ไปด้วยในตัว ท่านพระครูมีสมุดบันทึกไปด้ว ๑ เล่มเพื่อจดบันทึกสิ่งที่ท่านพบเห็น ท่านเป็นผู้ใฝ่หาความรู้อยู่เสมอ แม้ในทางธรรมท่านจะเรียนจบหลักสูตรสูงสุดคือการเข้าถึงวิมุตหลุดพ้นแล้วก็ตาม คณะท่องเที่ยวซึ่งเป็นคนไทยเชื้อสายจีนรู้สึกว่าตนโชคดีที่ได้มาพบพระภิกษุผู้น่าเลื่อมใสทั้ง ๒ รูปในคราวเดียวกัน ต่างพากันหมายมั่นว่ากลับจากเมืองจีนแล้วจะไปเข้ากรรมฐานที่วัดป่ามะม่วงเพราะเกิดศรัทธาเลื่อมใสในท่านพระครูยิ่งนัก พระภิกษุ ๔ รูปที่มาด้วยรู้สึกน้อยใจที่ไม่มีญาติโยมมาเจรจาพาทีด้วย แรกๆ ท่านนึกอิจฉาท่านพระครูแต่เมื่อคิดได้ว่าความอิจฉาตาร้อนเป็นเรื่องของโทสะและตัวโทสะนี้นำบุคคลไปเกิดในนรกภูมิได้ก็เกิดความกลัวและเปี่ยนใจไม่อิจฉาท่านแต่จะดำเนินตามปฏิปทาของท่านด้วยการขอเรียนกรรมฐาน จากนั้นก็จะไปสอนญาติโยมเพื่อเรียกความเลื่อมใสศรัทธาไปไหนมาไหนจะได้มีคนรู้จักเหมือนท่านสมภารรูปนี้ คนที่มีความสุขกว่าใครเพื่อนเห็นจะได้แก่นายกุนเชียงผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าทัวร์ เค้าประหยังเงินค่าอาหารกลางวันไปได้หลายร้อยหยวน.............

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม