บทที่ ๒๘ มิจฉาทิฎฐิ

คืนวันผันผ่านไปรวดเร็วราวกับติดปีกบิน คณะนักปฏิบัติธรรมจากกองทัพบกซึ่งมาปฏิบัติธรรม ณ วัดป่ามะม่วงได้ ๖ คืน ๖ วันแล้วทว่าทุกคนกลับรู้สึกว่าเพิ่งมาเมื่อวันวาน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะความดื่มด่ำในรสพระธรรมทำใหเพลิดเพลินเจริญใจจนแทบไม่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปผ่านไป ค่ำคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้าย ที่พวกเค้าจะได้กอบโกยบุญกุศลใส่กมลกลับไปบ้าน กลับไปแล้วหากไม่มีโอกาสได้ปฏิบัติต่อก็ยังถือได้ว่ามีทุนติดตัวไปในภพหน้า บัดนี้พวกเค้าเข้าใจซึ้งแล้วว่าบุญกุศลเท่านั้นที่จะติดตัวไปได้ ส่วนทรัพย์สินเงินทองแม้จะมีสักร้อยล้านพันล้านหากก็นำติดตัวไปไม่ได้แม้แต่เฟื้องเดียว เวลา ๒ ทุ่มเป็นเวลาที่ท่านพระครูจะต้องเเสดงธรรมเหมือนเช่นทุกคืน แต่เนื่องจากเป็นคืนสุดท้ายท่านจึงใช้เวลาแสดงธรรมเพียง ๓๐ นาที ด้วยรู้ว่าพวกเค้ามีปัญหามากมายที่จะถามท่านและต่างก็เป็นไปตามที่ท่านรู้ เพราะทันทีท่ีท่านแสดงธรรมจบลงนายทหารผู้หนึ่งก็ถามขึ้นว่า "หลวงพ่อครับพวกดร. นี่ตกนรกได้รึเปล่าครับ" "โยมว่าได้รึเปล่าล่ะ" ท่านย้อนถาม "ผมว่าได้ครับถ้าเค้าเหล่านั้นเป็นมิจฉาทิฏฐิ ตอนแรกผมก็นึกสงสัยแต่พอปฏิบัติไปได้ ๓ วันก็หายสงสัยและเข้าใจว่า ดร. พวกนี้จะต้องตกนรกแน่นอน"................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม