บทที่ ๒๗ ดนตรีทิพย์

เสียงดนตรีเลือนหายไปเมื่อเวลา ๑๑.๑๙ น. นารีผล ๒ ตนรู้ว่าหารจะบรรเลงต่อไปจนค่ำคนฟังก็จะไม่รู้สึกว่าเบื่อหน่ายเพราะความไฟเราะทำให้พวกเค้าหลงไหลราวกับถูกสะกดด้วยมนต์ขลัง แต่เพราะไม่ต้องการให้พระสงฆ์ทั้ง ๙ รูปต้องอดฉันพัฒน์จึงต้องหยุดการบรรเลงลง "หยุดแล้วหรือขอบคุณมากนะ ไฟเราะเพราะพริ้งราวกับเสียงดนตรีทิพย์" ท่านพระครูซึ่งเป็นผู้เดียวที่ฟังอย่างมีสติเอ่ยชม ขณะที่บรรพชิต ๘ รูปกับคฤหัสอีกประมาณร้อยคนยังเคลิบเคลิ้มหลงไหล แยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ ครั้งได้ยินเสียงท่านพระครูจึงรู้ว่ามิได้ฝัน คนเป็นเจ้าภาพมองดูนาฬิกาแล้วพูดอย่างตกใจว่า "เกือบเที่ยงแล้ว ตกลงเลยไม่ได้เจริญพระพุทธมนต์แต่คงฉันทันใช่มั๊ยครับ" เค้าถามท่านเจ้าคุณ "ถ้าไม่เจริญพระพุทธมนต์ก็ฉันทัน เพราะยังไม่เลยเที่ยง" ท่านเจ้าคุณตอบ ท่านพระครูจึงพูดขึ้นว่า "ผมทราบตั้งแต่ออกจากวัดแล้วครับว่าวันนี้จะไม่มีการเจริญพระพุทธมนต์" "ท่านทราบได้อย่างไร มีใครบอกรึ" เจ้าคุณวัย ๖๐ รู้สึกประหลาดใจในคำบอกเล่าของเพื่อนบรรพชิต "นารีผลบอกครับ เค้าบอกตอนขามา ผมตั้งใจจะออกจากวัดตั้งแต่ตี ๕  พอดีมีเหตุการณ์ที่ต้องทำให้ตื่นสาย ก็เลยออกจากวัดเจ็ดโมงครึ่ง คิดจะไม่มาเพราะกลัวจะไม่ทันแต่นารีผลเค้าบอกให้มาเถอะ เค้าจะช่วยย่นระยะทาง ชั่วโมงเดียวก็ถึง ผมมาถึงแปดโมงครึ่ง..................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม