บทที่ ๒๔ นายพลพชิ

เวลาสามทุ่มเศษบรรดาญาติโยมที่มาปฏิบัติกรรมฐานพากันเดินกลับกุฏิของตนเพื่อพักผ่อนหลับนอนจะได้มีแรงตื่นขึ้นมาทำวัตรเช้าต่อตอนตีสี่ คงจะมีแต่บุรุษวัย ๗๐ เศษผู้เดียวเท่านั้นที่ยังไม่ยอมไปเข้าที่พักเค้าของร้องพระบัวเฮียวให้พาไปพบท่านพระครูโดยอ้างว่ามีปัญหาที่จะเรียนถามท่านเป็นกรณีพิเศษ "อาตมาไม่อยากรบกวนท่านเลย ท่าเพิ่งจะหายอาพาธ" พระบัวเฮียวไม่เต็มใจที่จะพาไป เพราะท่านไม่อยากรบกวนพระอุปัชฌา "ผมไม่รบกวนท่านนานหรอกครับสัก ๑๐ นาทีเท่านั้น" "โยมน่าจะถามอาตมาถ้าอาตมาตอบไม่ได้ค่อยไปถามหลวงพ่อ" อาจารย์ผู้อาวุโสน้อยกว่าลูกศิษย์พยายามหาทางออก "ผมคิดว่าท่านตอบไม่ได้หรอกครับ ขอโทษผมไม่ได้คิดจะดูถูกท่านหรอกครับ เพียงแต่ผมคิดว่าท่านคงตอบคำถามผมไม่ได้ เพราะผู้ที่จะตอบได้มีแต่พระอรหันต์เท่านั้น" "ถึงขนาดนั้นเชียวรึ งั้นอาตมาเห็นจะต้องพาโยมไปแล้วล่ะ เพราะอาตมาเชื่อว่าท่านเป็นพระอรหันต์ท่านต้องตอบได้แน่"  ภิกษุวัย ๓๐ เศษพลอยตื่นเต้นไปด้วย...............

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม