บทที่ ๒๓ บุตรสุดกตัญญู

คำบอกเล่าของพระครูเอื้อนเพื่อนพระครูเจริญมีผลทำให้สมภารวัดป่ามะม่วงขำไม่ออก นายแพทย์นางพยาบาลที่มากับลูกชายนายธนาคาร ตลอดจนญาติโยมที่นั่งแออัดอยู่ในกุฏิต่างก็รันทดหดหู่ไปตามๆกัน ลูกชายนายธนาคารซึ่งพยายามทำตนให้เป็นลูกกตัญญูเหมือนอย่างที่โฆษณาชวนป๋วยปี่แปกอในทีวีพูดเสียงตำหนิว่า "ลูกทรพีแบบนี้ยังมีอยู่อีกเหรอครับ ผมนึกว่าหมดยุคหมดสมัยไปนานแล้ว" พยาบาลสาวจึงพูดสนับสนุนว่า "นั่นสิค่ะดิฉันนึกว่ามีแต่แม่ทรพี ยุคนี้แม่ทรพีมีมากเหลือเกินน่ะค่ะหลวงพ่อ ไม่นึกว่าจะมีลูกทรพีด้วย" "เป็นยังไงล่ะโยมแม่ทรพีน่ะ" พระครูเอื้อนไม่เข้าใจ "ก็มีที่เอาลูกมาทิ้งน่ะสิค่ะท่าน ที่โรงพยาบาลมีออกเยอะประเภทมาไข่มิ้งไว้คนสมัยนี้จิตใจต่ำทรามลงไปทุกวัน" "คนทิ้งลูกเค้าไม่เรียกแม่ทรพีหรอกโยม น่าจะเรียกว่าแม่ใจร้ายใจดำ เลือดในอกของตัวแท้ๆ ยังทิ้งได้ลงคอ แล้วก็ไม่ได้มีแต่สมัยนี้หรอก สมัยก่อนก็มีอาตมายังต้องเลี้ยงไว้เลย สมัยเมื่อ ๒๐ ปีก่อน มีแม่ใจร้ายเอาทารกฝาแฝดมาทิ้งไว้ที่หน้าประตูวัด อาตมาเก็บมาให้แม่ชีเลี้ยงไว้ ตอนนี้อายุ ๒๐ แล้ว" ท่านพระครูหมายถึงพี่น้องคู่แฝดคือ นายแดงกับนายขาวท่านไม่สนใจว่านายแดงจะนั่งอยู่ตรงนั้นหรือไม่ เพราะบัดนี้เค้ารู้แล้วว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน..............

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม