บทที่ ๒๑ ทาริกาเฒ่า

วันรุ่งขึ้นที่ลานจอดรถวัดป่ามะม่วง มีรถเบนซ์มาจอดนับสิบคัน ทั้งนี้ทั้งนั้นลูกชายนายธนาคาร พาพักพวกเพื่อนพ้องมาดูนารีผล ท่านพระครูจำต้องนำพานที่บรรจุทาริกาเฒ่าลงมาให้พวกเค้าชมกัน ก่อนนำลงมาท่านสัพยอกนารีผล ๒ ตนว่า "ขออนุญาติพาไปโชว์หน่อยน่ะ หลวงพ่อเผลอพูดไปเมื่อวานว่าเรา ๒ คนมาอยู่ที่นี่ถ้าไม่นำลงไปให้เค้าดู เค้าต้องว่าหลวงพ่อพูดเท็จแน่เลย" นารีผล ๒ ตนปรากฎกายให้เห็นในชุดไทยเดิม สีสวยสดไม่แพ้ชุดปัญจาวี "เราไม่อยากวุ่นวายกับพวกมนุษย์เลยนะเจ้าค่ะ" นารีผลตนหนึ่งพูด "เถอะนานึกว่าเห็นแก่หลวงพ่อก็แล้วกัน เค้าเป็นลูกชายนายธนาคารเชียวน่ะไม่สนใจรึ" "ไม่สนใจเจ้าค่ะ พวกมนุษย์เหม็นสาบเหม็นสาง เราทนไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ" นารีผลอีกตนพูด "พูดอย่างนี้ก็แสดงว่าเหม็นสาบหลวงพ่อด้วยนั่นสิ เพราะหลวงพ่อก็เป็นมนุษย์" "หลวงพ่อไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่เป็นมนุษย์ที่ฝึกอบรมดีแล้วด้วยศีล สมาธิ ปัญญาแค่กลิ่นศีลก็หอมอบอวนทวนลม ลอยไปไกลถึงเทวโลกแล้วเจ้าค่ะ" "แล้วกลิ่นสมาธิกับกลิ่นปัญญาลอยไปถึงไหน" "กลิ่นสมาธิลอยไปถึงพรหมโลกส่วนกลิ่นปัญญาลอยไปไกลกว่านั้นเจ้าค่ะ" "ไกลถึงไหนล่ะ" ท่านถามอีก "เรื่องนี้หลวงพ่อรู้ดีกว่าพวกเราน่ะเจ้าค่ะส่วนที่เรารู้ก็คือ คนพวกนั้นเค้าจะไม่ดูเราเฉยๆหรอกเจ้าค่ะ พรุ่งนี้เค้าจะพาหมอจากโรงพยาบาลศิริราชมาผ่าเราด้วย หลวงพ่อทำให้เราเดือดร้อนแล้วน่ะเจ้าค่ะ"....................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม