บทที่ ๑๘ นายขาวกับนายแดง

พระครูวิจิตรเจ้าอาวาสวัดภาวนาพิรตารามบางขุนนนท์ได้มีจดหมายมารายงานความประพฤติของสามเณรแดงและสามเณรขาวว่าไม่สนใจเรื่องการศึกษาเล่าเรียนให้เรียนบาลีก็ไม่เรียน ให้เรียนปริยัติก็หาว่าหัวไม่ดีเรียนไม่ได้ มาบวชเปลืองข้าวสุกไปวันๆ ช่วยงานวัดบ้างเท่าที่จำเป็นแต่ส่วนใหญ่มักหลบเลี่ยง สามเณรทั้งสองอายุครบบวชเป็นพระภิกษุแล้วแต่ยังไม่ยอมบวชอ้างว่าจะลาสิกขามาอยู่วัดป่ามะม่วงและหากจะบวชก็จะบวชที่วัดป่ามะม่วงนี้ ในจดหมายยังขอความเห็นจากสมภารวัดป่ามะม่วงว่าจะอนุญาติให้สามเณรคู่แฝดลาสิกขาหรือไม่ ทันทีที่อ่านจบท่านพระครูก็เขียนตอบไปว่า อนุญาติให้เณรสองรูปลาสิกขาพร้อมกันนั้นก็ได้เล่าให้สมภารวัดภาวนาพิรตารามฟังว่า เณรสองรูปนี้มีอกุศลกรรมติดตามมาแต่ชาติปางก่อนหากไม่พัฒนาตนไม่สร้างความดีหนีความชั่วก็จะต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อย ท่านจะพยายามอบรมสั่งสอนบุคคลทั้งสองให้ดีที่สุดหากก็ไม่หวังว่าเค้าจะพัฒนาได้เพราะนั่นย่อมขึ้นอยู่กับความเพียรพยายามของเค้า คนที่ไม่มีบุญเก่าติดตัวมาแต่ในชาตินี้เค้าใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดก็สามารถบรรลุถึงชีวิตที่ดีงามได้ แต่ถ้าเค้าไม่มีบุญเก่าทั้งยังไม่ทำความเพียรเค้าก็หมดโอกาสที่จะบรรลุคุณงามความดี ต้องเวียนว่ายวกวลอยู่ในวัฏจักรชีวิตต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด.................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม