บทที่ ๑๗ คุณนายพานภพ

นายแพทย์สมมิ่งส่งพยาบาลชุดเดิมมาตรวจดูอาการป่วยของท่านพระครู นายขุนทองจึงถือโอกาสที่ท่านเจ้าของกุฏิไม่อยู่รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เล่าเสียละเอียดยิบ เว้นไว้เรื่องเดียวคือเรื่องที่เค้าทะเลาะกับสตรีสามีหาย เล่าจบจึงแนะนำให้พาท่านกลับไปยังโรงพยาบาลดังเดิม "ขืนให้อยู่วัดรับรองหลวงลุงไม่หายแน่ พูดทั้งวันทั้งคืน นี่ก็กำลังสอนกรรมฐานอยู่ที่หอประชุมโน้น" "ก็ท่านกำลังอาพาธอยู่สอนได้ยังไง" "ถ้าพี่ไม่เชื่อหนูก็เดินไปดูได้ ดูให้เห็นกับตาเลย" พูดกับพยาบาลเค้าแทนตัวว่าหนูเพราะคุ้นเคยกันแล้ว "งั้นเราไปดูกันเถอะแล้วรีบกลับไปดูหมอใหญ่" พยาบาลทั้งสองเดินจากกุฏิไปยังหอประชุมเจริญชัย เห็นท่านพระครูกำลังสาธิตการเดินจงกรมให้กับผู้ปฏิบัติที่ยังเดินไม่เป็นก็พากันโวยวาย "ตายแล้วถึงขนาดสอนเดินจงกรมรึนี่ เรารีบกลับไปรายงานหมอใหญ่กันเถอะ ให้ท่านส่งรถพยาบาลมารับเดี๋ยวนี้เลย ลำพังเราสองคนไปพูดหลวงพ่อท่านไม่ยอมฟังแน่" ตกลงกันแล้วจึงพากันกลับโรงพยาบาลสิงห์บุรี ฟังรายงานจากพยาบาลแล้วนายแพทย์สมมิ่งก็โทรศัพท์ไปยังนายแพทย์ประดิษฐ์ทันที เค้าเล่าเรื่องให้อาจารย์ฟังตามที่พยาบาลสองคนมารายงาน "พรุ่งนี้ส่งมาหาผม ผมจะใส่เฝือกเพิ่มให้อีก ๕ กิโล คราวนี้ท่านอ้าปากไม่ขึ้นแน่นอน" นายแพทย์ใหญ่สั่งหมอใหญ่................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม