บทที่ ๑๔ ให้กับช่วย

๒ ชั่งโมงผ่านไปท่านพระครูก็ไม่มีทีท่าว่าจะง่วง พยายบาล ๒ คนนั่งสัปหงกอยู่ใกล้อาสนะเพราะเหนื่อยกับงานมาทั้งวัน นายขุนทองแวะเวียนมาดูหลายรอบครั้นเห็นว่าคนที่ง่วงหาวเหงานอนเป็นพยาบาลแทนที่จะเป็นหลวงลุงของเค้าจึงโวยวายลั่นกุฏิ "ฟ้าถล่ม ฟ้าถล่มแล้ว คุณพยาบาลตื่นเถอะ" พยาบาล ๒ คนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ถามเสียงลลั่นลลักว่า "ฟ้า ฟ้าถล่มที่ไหน แล้วแล้วมีใครตายบ้าง" "ถล่มที่กุฏินี่แหละฮ่ะ มีอย่างที่ไหนพยาบาลให้ยานอนหลับคนไข้แล้วก็มาหลับเสียเอง ปล่อยให้คนไข้นั่งพูดไม่หยุดไม่หย่อน ทำไมถึงเป็นอย่างงี้ล่ะฮ่ะ" พยาบาล ๒ คนเกิดสำนึกในหน้าที่จึงพร้อมใจกันโยนความผิดให้ท่านเจ้าของกุฏิ "ก็หลวงพ่อท่านประสาทแข็ง ท่านสู้ยา" "ยาโยมหมดอายุรึเปล่า" ท่านพระครูย้อนถาม "ไม่หมดค่ะเพิ่งแกะกล่องเลย ผอ.กำชับมาว่าอะไรที่เกี่ยวกับหลวงพ่อให้ใช้ของใหม่หมด หลวงพ่อสู้ยาจริงๆ นั่นเเหละ" หล่อนปักใจเชื่อ "ลองให้อีกรอบนึงจะดีมั๊ย" อีกคนพยายามจะแก้ปัญหา "อย่าเลย ๓ เม็ดก็มากพอแล้ว ปรกติเม็ดเดียวคนไข้ก็หลับไม่ตื่นแต่ทำไมรายนี้ถึงมาแปลก แสดงว่าท่านประสาทแข็งท่านสู้ยา" หล่อนสรุปแบบเดิมๆ

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม