บทที่ ๑๑ ไปกทม.

"หลวงลุงฮ่ะหมอใหญ่บอกว่าให้หลวงลุงออกจากโรงพยาบาลพรุ่งนี้ฮ่ะ" นายขุนทองรายงาน "แหมดีจัง เอ็งเก่งมากที่ช่วยให้ข้าได้กลับวัด" ท่านพระครูหลงกลหลานชาย "หนูไม่เก่งอย่างที่หลวงลุงชมหรอกฮ่ะ แต่ถ้าจะคิดว่าเก่งก็ต้องเก่งกว่าที่ชมเพราะหนูสามารถทำให้หลวงลุงย้ายโรงพยาบาลได้" น้ำเสียงส่อแววเย้อหยัน" "หาเอ็งว่าอะไรนะ" ท่านพระครูรู้สึกว่าฟังไม่ถนัด หลานชายตัวดีจึงพูดชัดถ้อยชัดคำว่า "หนูทำให้หลวงลุงได้ย้ายโรงพยาบาลฮ่ะ ย้ายจากโรงพยาบาลสิงห์บุรีไปโรงพยาบาลเลิศศิลป์กทม.โน้น..." "เกิดอะไรขึ้นทำไมเอ็งทำกับข้าอย่างนี้" ได้ยินถนัดแล้วท่านพระครูรู้สึกผิดหวังอย่างยิ่งยวด "ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกฮ่ะ เพียงแค่หนูไปปรึกษาหมอใหญ่ว่าหลวงลุงพูดไม่หยุดเลยจะทำยังไงดี หมอเค้าก็โทรศัพท์ไปหาหมอที่กทม. หมอกทม.ก็บอกว่าพรุ่งนี้จะส่งรถพยาบาลมารับหลวงลุงไปกทม.ฮ่ะ" เค้าตั้งใจยั่วหลวงลุงด้วยการเน้นย้ำคำว่า กทม. "หลวงพ่อไปไม่ได้น่ะจ๊ะประเดี๋ยวคนที่เค้ามาเยี่ยมก็ไม่พบหลวงพ่อสิจ๊ะ" สตรีผู้หนึ่งออกคำสั่ง นายขุนทองเกิดอาการหมั่นไส้ที่หล่อนบังอาจออกคำสั่งกับหลวงลุงของเค้าจึงเล่นงานหล่อนด้วยคำพูด "ขอโทษนะฮ่ะคุณไม่ใช่หมอ อย่ามาพูดกับหลวงลุงอย่างนั้น ถึงอย่างไรท่านก็ไม่ทำตามที่คุณสั่ง ถ้าท่านจะทำผมก็จะไม่ให้ท่านทำหรือว่าคุณไม่อยากให้ท่านหายถึงได้มาชวนท่านคุยไม่หยุดไม่หย่อนอย่างนี้" เค้าพยายามแสดงตนว่าเป็นคนสำคัญและใช้สรรพนามแสดงตนว่าผมเพื่อข่มขวัญคู่ต่อสู้............

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม