บทที่ ๙ บุญสูงสุด
ได้ฟังเรื่องที่หล่อนเล่าท่านพระครูรู้สึกสลดใจนัก บรรดาญาติโยมที่นั่งอยู่ในห้องก็พลอยสลดใจไปด้วย โยมผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นว่า "หลวงพ่อครับพระรูปนั้นเค้าจะตกนรกหรือเปล่าครับ ที่สอนโยมเค้าผิดๆเช่นนี้" ท่านพระครูตอบทันทีว่า "ตกนรกอย่างแน่นอนการที่ท่านสอนเช่นนี้ ก็แสดงว่าท่านเป็นมิจฉาทิฏฐิ พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่าผู้มีมิจฉาทิฏฐิย่อมมีนรกเป็นที่ไป มิจฉาทิฏฐิก็คือการเห็นผิด คนที่มีความเห็นผิดจักไม่ทำชั่วนั้นไม่มี เหมือนอย่างแม่โยมที่เห็นผิดตามพระ ว่ามดมันเป็นสัตว์ไม่มีดีจึงฆ่าได้ ไม่บาป การเห็นอย่างนี้ชื่อว่าเห็นผิด เมื่อเห็นผิดคนก็ทำบาปเหมือนที่แม่โยมตั้งหน้าตั้งตาฆ่ามด" "แล้วอย่างนี้แม่ดิฉันจะตกนรกมั๊ยค่ะ" หล่อนรู้สึกเป็นห่วงมารดา "ถ้าโยมอยากรู้ก็ต้องทำกรรมฐานแต่ไม่เป็นไรถึงแม่เราจะตกนรก เราเป็นลูกก็ช่วยแม่ขึ้นมาได้จากกรรมฐาน เพราะกรรมฐานเป็นบุญสูงสุดในพระพุทธศาสนา" "ถ้าเช่นนั้นดิฉันจะลางานมาเข้ากรรมฐานคะ" "ดีมากโยมอาตมาขออนุโมทนา ไม่มีอะไรดีเท่ากรรมฐานแล้ว ขอให้ช่วยแม่ได้สำเร็จนะ" ท่านรู้ว่ามารดาของอุบาสิกาผู้นี้กำลังรับกรรมอยู่ในนรกเพราะตายขณะจิตมีโทสะ คือโกรธฝูงมดที่มารุมกัดนาง ถ้อยคำของท่านพระครูทำให้สตรีวัย ๔๐ เศษสบายใจขึ้น................

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม