บทที่ ๗ หกสิบกับเจ็ดสิบสอง

ทันทีที่นายสมชายเปิดประตูห้องพิเศษผู้คนก็ทะลักเข้ามาข้างใน ต่างเบียดเสียดยัดเยียดจนแทบจะวางมวยกัน นายสมชายจึงต้องทำหน้าที่จัดคิว คนที่เบียดเข้ามาได้ก่อนเป็นสตรีวัยกลางคนนุ่งผ้าถุงลายไทยสีสมอมน้ำตาล เสื้อดอกสีเหลืองลายไม่ไปด้วยกันกับผ้าถุง หล่อนกราบ ๓ ครั้งแล้วเรียนว่า หลวงพ่อเมื่อคืนฉันฝันว่าหลวงพ่อให้พระบูชาฉันองค์นึง น้ำเสียงที่พูดบ่งบอกได้ว่าเป็นคนสุพรรณโดยกำเนิด โยมมาจากไหนล่ะ ท่านพระครูถามเพื่อความแน่ใจว่าต้องใช่คนสุพรรณ ฉันมาจากอำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณจ๊ะ มาคนเดียวรึหรือว่ามากับเพื่อนบ้าน มากับลูกสาวกับลูกเขยจ๊ะ หล่อนตอบ ลูกสาวลูกเขยของหล่อนนั่งอยู่หลังห้อง เพราะไม่สามารถเบียดคนอื่นเข้ามานั่งข้างหน้าได้ แล้วรู้จักอาตมาได้ยังไงหรือว่ารู้จากหนังสือพิมพ์ ฉันไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์หรอกจ้าหลวงพ่อ ฉันเป็นชาวนา เช้าก็ต้องไปทำนา เย็นก็ต้องกลับมาหุงข้าวกินไม่มีเวลาไปซื้อหนังสือพิมพ์มาอ่านแล้วอีกอย่างมันก็เปลืองเงินโดยใช่เหตุ ตอนพวกบ้านเขายังอยู่ฉันก็เคยอ่านบ้าง เวลาที่เขาเข้าเมืองแล้วซื้อติดไม้ติดมือมาแต่พอเขาตายฉันก็ไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์อีกเลย หล่อนตอบค่อนข้างละเอียด..............

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม