บทที่ ๔ เดรัชฉานวิชา
ท่านพระคูรถูกใส่เฝือกตั้งแต่เอวไปจนถึงศรีษะเปิดไว้เฉพาะตรงหู ตา จมูกและปาก เพื่อให้ท่านสามารถฟังเสียง มองเห็น หายใจและฉันอาหารได้เท่านั้น พอใส่เฝือกเสร็จท่านรู้สึกคันยิบๆที่หลังและหน้าอก อาการปวดที่ก้นยังไม่หายไปเพราะยังเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะครบ ๑ วัน กับ ๑ คืน ครั้นอาการคันมาปรากฏอีกท่านจึงรู้สึกทุกข์ทรมานจนเหลือจะกล่าว ถ้าจะให้เลือกระหว่างปวดกับคันท่านขอเลือกอย่างแรก เพราะคันนั้นทรมานกว่ามากนักจะเกาก็เกาไม่ได้ เค้าใส่เฝือกให้เสียแน่นจนไม่สามารถเอามือล้วงเข้าไปเกาได้ เวลาที่คันแล้วไม่ได้เกานั้นทรมานแค่ไหนใครก็รู้ เมื่อบุรุษพยาบาลนำท่านมาส่งที่ห้องพิเศษ พวกนักข่าวยังรออยู่เพื่อสัมภาษณ์ต่อ นอกจากนักข่าวแล้วก็ยังมีญาติมิตรลูกศิษย์ลูกหาและคนอื่นๆที่ท่านไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน ท่านอยากทราบว่าคนกลุ่มนี้มาดีหรือมาร้ายจึงตรวจสอบด้วยการกำหนดเห็นหนอ บัดดลนั้นก็ได้รับรายงานจากเห็นหนอว่าคนกลุ่มหลังนี้แบ่งออกเป็น ๓ พวกและเป็นคนจังหวัดสิงห์บุรีนี่เองพอเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ก็ชวนกันมา พวกแรกเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมาก่อนอยากจะมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์แต่ยังไม่มีโอกาส พวกที่สองมาให้เห็นกับตาว่ามีรึคนที่คอหักแล้วไม่ตายส่วนพวกสุดท้ายพากันคิดว่ามาดูสิว่าตายแล้วยังถ้าตายจะได้เลี้ยงฉลองแสดงความยินดีกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะถูกจ้างมาจากคนที่มีจิตริษยาท่าน.........

วัฏจักรชีวิต
ประพันธ์โดย สุทัสสา อ่อนค้อม