ภาพประกอบ : ลิขสิทธิ์ถูกต้องจาก Shutterstock

-------[ สุนัขขี้เรื้อน ]-------

ภิกษุท.! พวกเธอเห็นสุนัขจิ้งจอกตัวที่อาศัยอยู่เมื่อตอนย่ำรุ่ง 
แห่งราตรีนี้ไหม?
“เห็น พระเจ้าข้า”

ภิกษุ ท.! สุนัขจิ้งจอกตัวนั้น เป็นโรคหูชัน(โรคเรื้อนสุนัข) 
วิ่งไปบนแผ่นดินก็ไม่สบาย ไปอยู่ที่โคนไม้ก็ไม่สบาย 
ไปอยู่กลางแจ้งก็ไม่สบาย. มันไปในที่ใด มันยืนในที่ใด 
มันนั่งในที่ใด มันนอนในที่ใด ล้วนแต่ได้รับทุกข์ทรมาน ในที่นั้นๆ

ภิกษุ ท.! ภิกษุบางรูปในศาสนานี้ก็เหมือนกัน ครั้นถูกลาภสักการะ
และเสียงเยินยอครอบงำเอาแล้ว มีจิตติดแน่นอยู่ในสิ่งนั้น ๆ
ไปอยู่สุญญาคารก็ไม่สบาย ไปอยู่โคนไม้ก็ไม่สบาย 
ไปอยู่กลางแจ้งก็ไม่สบาย เธอไปในที่ใด เธอยืนในที่ใด 
เธอนั่งในที่ใด เธอนอนในที่ใด ล้วนแต่ได้รับทุกข์ทรมาน ในที่นั้น ๆ

ภิกษุ ท.! ลาภสักการะและเสียงเยินยอ เป็นอันตรายที่ทารุณแสบเผ็ด
หยาบคาย ต่อการบรรลุพระนิพพาน 
อันเป็นธรรมเกษมจากโยคะ ไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า ด้วยอาการอย่างนี้
เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้ พวกเธอทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจไว้ดังนี้ว่า

“เราทั้งหลายจักไม่เยื่อใยในลาภสักการะและเสียงเยินยอที่เกิดขึ้น
อนึ่ง ลาภสักการะและเสียงเยินยอ ที่เกิดขึ้นแล้ว ต้องไม่มาห่อหุ้มอยู่ที่จิตของเรา”. 
ภิกษุ ท.! พวกเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกใจไว้อย่างนี้ แล.
--------------------------------------------------------

บาลี พระพุทธภาษิต นิทาน.สํ.๑๖/๒๗๐/๕๕๓-๔
คัดจากหนังสือขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ ๓
---------------------------------------------------------

หมายเหตุ : คำอธิบายเพิ่มเติม 

จิตใจที่ไม่มีความโลภ ความโกรธ ความหลง ย่อมอยู่เย็นเป็นสุขเป็นปกติ  ไม่ต้องมีอะไรมากมายมาทำให้มีความสุข เพราะมีความสุขอยู่ในตัวของตนเองอยู่แล้ว  

ความโลภ ความโกรธ ความหลง ซึ่งเปรียบเหมือนกับหนามยอกอก  เวลามีหนามอยู่ในอกนี้ จะขยับสักนิดสักหน่อยก็จะรู้สึกเจ็บขึ้นมา  

ฉันใดเวลามีกิเลสตัณหาอยู่ภายในใจแล้ว ถึงแม้จะมีอะไรมากมายก่ายกองเพียงไร  มีทรัพย์สมบัติข้าวของเงินทอง  มียศถาบรรดาศักดิ์อันสูงส่ง มีบริษัทมีบริวารที่คอยยกย่องสรรเสริญเยินยออยู่เสมอ แต่ภายในใจก็ยังมีความรู้สึกเจ็บโน่นเจ็บนี่  คือรู้สึกขาดโน่นขาดนี่  รู้สึกอยากได้โน่นอยากได้นี่  คืออยู่เฉยๆไม่เป็นสุข  ต้องหาอะไรมาเพิ่มให้กับชีวิตถึงจะมีความสุข  

เปรียบเหมือนกับสุนัขขี้เรื้อน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม จะหาความสุขไม่ได้ เพราะความสุขไม่ได้อยู่กับสถานที่  ถึงแม้จะจับสุนัขขี้เรื้อนไปอยู่ในพระราชวัง  แต่ถ้าไม่ได้รับการดูแลรักษาขี้เรื้อนให้หายไป ก็ยังต้องเกาต้องคันอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน  อยู่ในพระราชวัง อยู่ในกระต๊อบ ก็ยังคันอยู่อย่างนั้น 

ที่มา : เฟซบุ๊ก ญาณภาวัน และ http://www.kammatthana.com/D_184.htm