"การที่เรามานั่งตั้งสติ กำหนดอยู่กับลมหายใจ

ด้วยคำภาวนาว่า พุท เข้า โธ ออก ไม่ลืม ไม่เผลอ

อย่างนี้ก็จัดว่าเป็น "พุทธคุณ"

เมื่อจิตของเราไม่มีสัญญา อารมณ์ใดๆ มาเกาะเกี่ยว

เกิดความสว่างไสว อิ่มเอิบขึ้นในดวงใจ

นี่ก็จัดว่าเป็น "ธรรมคุณ"

การขยับขยายลมหายใจ เข้าออก

ให้มีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์ทั่วตัว

อันนี้จัดว่าเป็น "สังฆคุณ"
 

รวมความก็คือ เกิดความรู้ ความสว่างเป็นตัว"พุทธะ"

จิตเที่ยงเป็นตัว "ธรรมะ"

รักษาความดีและเพิ่มความดีที่มีอยู่แล้วให้มีมากขึ้นเป็นตัว "สังฆะ" "

                                                                                    โอวาทธรรรม  ท่านพ่อลี ธมฺมธโร